Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3,5 tys. zł. Ponadto wydatki te muszą powodować wzrost wartości użytkowej, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W przypadku środków trwałych amortyzowanych metodą liniową odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej zasadniczo dokonuje się od kolejnego miesiąca po ulepszeniu – przy zastosowaniu niezmienionej stawki.
Problem pojawia się przy środkach trwałych amortyzowanych metodą degresywną. W tej metodzie odpisów amortyzacyjnych od podstawy, zwiększonej o wartość nakładów poniesionych na ulepszenie, dokonuje się dopiero począwszy od kolejnego roku. Odpisów amortyzacyjnych w poszczególnych latach dokonuje się bowiem od ustalonej na początek kolejnych lat wartości początkowej, pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne. Jednak począwszy od roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji określona metodą degresywną miałaby być niższa od kwoty obliczonej przy zastosowaniu metody liniowej, dalszych odpisów dokonuje się zgodnie z zasadami metody liniowej.
Jeżeli środek trwały, dla którego została wybrana metoda degresywna, został całkowicie umorzony, a następnie ulepszony, to ponieważ nastąpił już rok, w którym nastąpiło przejście na metodę liniową, nie można powrócić do odpisów degresywnych. Wartość ulepszenia może być natomiast amortyzowana już począwszy od kolejnego miesiąca, po dokonaniu ulepszenia i ujęciu jej wartości w ewidencji. Miesięczny odpis amortyzacyjny należy w takim przypadku ustalić w oparciu o zwiększoną wartość początkową oraz niezmienioną stawkę amortyzacyjną.