Sprawa dotyczyła przedsiębiorstwa zajmującego się składowaniem odpadów. Otrzymywało ono nieodpłatnie śmieci, za które nie musiało płacić. W efekcie, jak uznały organy kontroli skarbowej, podmiot osiągnął nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT, w brzmieniu obowiązującym w 2004 roku (obecne brzmienie przepisu jest niemal identyczne, a więc wyrok ma zastosowanie również w obecnym stanie prawnym). Organy kontroli skarbowej określiły więc wysokość zobowiązania podatkowego w PIT i stwierdziły, że wspólnicy spółki osobowej mają zapłacić podatek.

Sąd zgodził się z organami podatkowymi i wskazał, że zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z wyjątkiem otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. Jak wynika z kolei z art. 11 ust. 2a pkt 2 tej ustawy, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Wojewódzki sąd administracyjny wyjaśnił, że świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym. Oznacza to, że nie świadczy nic w zamian. Nieodpłatne przyjmowanie odpadów – wyjaśnił sąd – może zostać uznane za nieodpłatne świadczenie. Wyrok jest nieprawomocny.

Sygn. akt I SA/Po 444/11