Za kwalifikowaną wadę decyzji nie można uznać określenia zobowiązania podatkowego w kwocie innej niż wynika to z obowiązujących przepisów będącego wynikiem wyłącznie błędu rachunkowego, o którym mowa w art. 215 par. 1 Ordynacji podatkowej.

STAN FAKTYCZNY
Organy podatkowe uznały, że podatniczka błędnie rozliczyła się z podatku dochodowego za 1998 rok. Powodem było opodatkowanie działalności gospodarczej prowadzonej przez nią w spółce cywilnej, w której każdy ze wspólników miał 50 proc. udziałów. W wyniku przeprowadzonej kontroli skarbowej spółki stwierdzono nierzetelne i niezgodne z przepisami prowadzenie urządzeń księgowych, co miało bezpośredni wpływ na rozliczenie podatniczki.
UZASADNIENIE
Ostatecznie sprawa trafiła na wokandę sądu administracyjnego. Ale ani sąd I instancji, ani Naczelny Sąd Administracyjny nie przyznały racji podatniczce. W uzasadnieniu wyroku NSA wypowiedział się m.in. na temat zarzuconej przez podatniczkę wady zaskarżonej decyzji uzasadniających stwierdzenie jej nieważności.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, odnosząc się do tej spornej kwestii, sąd I instancji stwierdził, iż wytknięte uchybienie nie miało wpływu na wynik sprawy - zauważył NSA. Przyjęcie takiej oceny należało uznać za usprawiedliwiające pominięcie dalej idących wniosków nakazujących stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
Jak podkreślił NSA, podstawę do wydania orzeczenia stwierdzającego nieważność zaskarżonej decyzji mogło stanowić m.in. stwierdzenie jej wydania z rażącym naruszeniem prawa.
NSA potwierdził, że rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyrażonej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa.
Za kwalifikowaną wadę decyzji nie można uznać określenia zobowiązania podatkowego w kwocie innej niż wynika to z obowiązujących przepisów będącego wynikiem wyłącznie błędu rachunkowego, o którym mowa w art. 215 par. 1 Ordynacji podatkowej. Tego rodzaju błędy w ocenie NSA nie mając wpływu na ważność wydanego aktu podlegają sprostowaniu w drodze postanowienia wydanego w oparciu o ostatnio powołany przepis. Odmienne rozumienie przepisów, prowadzące do pominięcia trybu sprostowania wprowadzonego w art. 215 par. 1 Ordynacji podatkowej doprowadziłoby do tak absurdalnych sytuacji, jaka wystąpiła w rozpoznawanej sprawie. Powodowałoby stwierdzenie nieważności decyzji z powodu błędnego obliczenia podatku i skutkiem tego jego zawyżenia o 10 gr., przy kwocie zobowiązania podatkowego wynoszącej 256 257,80 gr. Jak zauważył NSA, art. 215 par. 1 Ordynacji podatkowej przewidujący możliwość prostowania błędów rachunkowych nie zawiera definicji tego pojęcia. W związku z tym, stosując ten przepis, należy mieć na uwadze jego znaczenie potoczne. W takim rozumieniu błąd rachunkowy jest omyłką w działaniu matematycznym, które zostało włączone do decyzji jako część składowa rozstrzygnięcia lub uzasadnienia. Tak rozumiany błąd rachunkowy należy sprowadzić do nieprawidłowości działań o charakterze arytmetycznym.
Powstały błąd rachunkowy, będący wynikiem wyłącznie pominięcia zasad zaokrąglenia podstawy obliczenia podatku jako działań arytmetycznych podlegał sprostowaniu w trybie art. 215 par. 1 Ordynacji podatkowej.
Wyrok NSA z 24 stycznia 2007 r., niepublikowany
SYGN. AKT II FSK 7/06
ALEKSANDRA TARKA