Nowa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Norwegią została zawarta 9 września 2009 r. w Warszawie. Zastąpi ona umowę z 1977 roku. Na jakie regulacje nowej konwencji warto zwrócić uwagę?
Nowa konwencja z 2009 roku jest oparta na aktualnej wersji Modelowej Konwencji OECD (MK OECD), choć z pewnymi modyfikacjami, typowymi dla zawieranych ostatnio polskich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Maksymalna wysokość podatku, który może być pobrany u źródła od wypłacanych dywidend, wynosi 0 lub 15 proc. – w zależności od statusu prawnego podmiotu otrzymującego dywidendy i poziomu jego udziału w kapitale spółki wypłacającej dywidendy – zamiast typowego dla MK OECD schematu 5/15 proc. Zwolnienie dywidend od podatku u źródła przysługuje w przypadku akcjonariusza-spółki kapitałowej posiadającej przez co najmniej 24 miesiące pakiet co najmniej 10 proc. udziałów w kapitale spółki wypłacającej dywidendę.
Maksymalna wysokość podatku, który może być pobrany od wypłacanych odsetek, wynosi 5 proc., zamiast typowej dla MK OECD maksymalnej wysokości 10 proc., a ponadto umowa przewiduje zwolnienie od opodatkowania u źródła niektórych kategorii odsetek, m.in. od pożyczek otrzymywanych przez rząd lub udzielanych przez banki. Podobnie maksymalna wysokość podatku, który może być pobrany od wypłacanych należności licencyjnych, wynosi również 5 proc., zamiast typowego dla MK OECD zwolnienia tej kategorii dochodu od opodatkowania u źródła.
Umowa zawiera tzw. klauzulę nieruchomościową, pozwalającą na opodatkowanie zysków ze zbycia akcji lub udziałów spółek, w których majątek nieruchomy stanowi ponad 50 proc. aktywów – także w tym państwie, gdzie majątek taki jest położony, a także postanowienia dotyczące dochodów z działalności w morskiej strefie przybrzeżnej.
Jako podstawową metodę unikania podwójnego opodatkowania przyjęto – w Norwegii – tzw. zaliczenie zwykłe, znane też jako zaliczenie proporcjonalne, a w Polsce – metodę wyłączenia z progresją oraz zaliczenie zwykłe w odniesieniu do podatków pobranych od dywidend, odsetek, należności licencyjnych lub zysków kapitałowych – również zaliczenie zwykłe.