Podatek od nieruchomości ma bezpośredni wpływ na wyniki przedsiębiorców. W czasach gospodarczego spowolnienia stał się jednym z aktywnych elementów optymalizacji podatkowej, szczególnie że można występować o zwrot nadpłaty z lat poprzednich. Kiedy można żądać zwrotu?
Robert Pasternak
partner i radca prawny w Deloitte Legal, Pasternak i Wspólnicy Kancelaria Prawnicza
Podstawą żądania zwrotu nadpłaty może być zwolnienie dróg z podatku od nieruchomości, co reguluje art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, który w okresie od 9 grudnia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r. miał następujące brzmienie: Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają też (...) pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Zgodnie z powszechnie przyjętą praktyką przyjmuje się znaczenie ww. pojęć zgodnie z definicjami zawartymi w ustawie o drogach publicznych, gdzie pas drogowy to: wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą, natomiast przez drogę rozumie się: budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.
Ustawodawca wprowadził dychotomiczny podział dróg na: drogi publiczne i drogi wewnętrzne, gdzie te ostatnie oznaczają drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi. Wszystkie powyższe drogi powinny być zwolnione z podatku niezależnie od zapisów w ewidencji gruntów i budynków.
Wydaje się, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 października 2009 r. (sygn. akt II FSK 784/08) potwierdza tę tezę.