Bank, który przed terminem rozwiązał umowę najmu lokali, ponieważ umiejscowione tam placówki przynosiły mu straty, może zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów – orzekł WSA w Warszawie.
Bank zdecydował o zamknięciu trzech swoich placówek z kilku powodów, m.in. nowej strategii zmierzającej do ograniczania działalności detalicznej i rozwoju specjalistycznej obsługi korporacyjnej. Bank stawiał przy tym na rozwój bankowości internetowej i spotkania umawiane indywidualnie z klientami.
Liczył na to, że likwidując placówki, uda mu się zredukować koszty najmu, obsługi administracyjnej, ochrony, utrzymania infrastruktury informatycznej itp. Zawarł więc z wynajmującymi porozumienia o przedterminowym zakończeniu umów najmu. To jednak wiązało się z koniecznością zapłaty dodatkowego wynagrodzenia. Było ono jednak i tak znacząco niższe niż kwota przewidywanego czynszu i innych opłat za okres najmu pozostały do końca umów.
Bank chciał zaliczyć to dodatkowe wynagrodzenie do kosztów uzyskania przychodu. Powołał się na orzecznictwo sądów (m.in. wyrok NSA z 12 kwietnia 2018 r., sygn. II FSK 871/16), z którego wynika, że jeśli podatnik postanowi o przedterminowym rozwiązaniu umowy najmu lokali z powodów ekonomicznych (dalsze utrzymywanie nieruchomości generowałoby koszty i straty), to ma prawo zaliczyć wynagrodzenie z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów. Wycofanie się z nierentownej placówki pozwoli mu bowiem na uzyskiwanie przychodów w pozostałych oddziałach czy placówkach.
Bank podkreślił, że decyzje o zamknięciu nierentownych placówek podjął po analizie ekonomicznej i wskutek zmieniających się uwarunkowań rynkowych (m.in. informatyzacji obsługi klientów).
Innowacyjni mogą obniżyć zaliczki na podatek dochodowy

Zobacz również
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał jednak, że wynagrodzenie za przedterminowe rozwiązanie umowy nie może być podatkowym kosztem, bo art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie obejmuje działań „negatywnych”, zmierzających do ograniczania strat, lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym, służące uzyskaniu przychodu, ewentualnie zachowaniu lub zabezpieczeniu jego źródeł.
Podkreślił też, że bank podjął ryzyko związane z podejmowanymi przedsięwzięciami gospodarczymi i nie może go przenosić na Skarb Państwa. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika, nawet gdy są racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszt podatkowy – stwierdził organ (interpretacja z 30 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.312.2019.1.SP).
Innego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Uzasadniając wyrok, sędzia Jarosław Trelka podkreślił, że działania banku były racjonalne, ich celem było ograniczenie kosztów i zwiększenie przychodów, a co za tym idzie również podatku do zapłaty. Spełniony więc został jeden z celów art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, którym jest zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.
Sąd nie zgodził się też z fiskusem, że Skarb Państwa nie może ponosić negatywnych konsekwencji nietrafnych decyzji podatników. – Jest wręcz przeciwnie, Skarb Państwa jest skazany na takie ryzyko, bo nie każde działanie przedsiębiorcy przynosi efekt w postaci przychodów – powiedział sędzia Trelka.
Zwrócił też uwagę na utrwaloną już linię orzeczniczą, która pozwala zaliczyć do kosztów podatkowych wydatki na rozwiązanie nieopłacalnych umów.
Wyrok jest nieprawomocny.

orzecznictwo

Wyrok WSA w Warszawie z 19 czerwca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2401/19. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia