Niekorzystne traktowanie niektórych osób pod względem podatkowym nie może być usprawiedliwione przez istnienie innych korzyści podatkowych.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) wydał wyrok w sprawie État du Grand Duché de Luxembourg v. Hans Ulrich Lakebrink, Katrin Peters-Lakebrink (C-182/06).
Trybunał wyjaśnił, że art. 39 WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które nie zezwala obywatelowi wspólnotowemu niebędącemu rezydentem państwa członkowskiego, w którym uzyskuje przychód stanowiący zasadniczą część jego dochodu podlegającego opodatkowaniu, na wystąpienie o uwzględnienie przy ustalaniu stawki opodatkowania tego dochodu strat wynikających z wynajmu nieruchomości niezajmowanych przez niego osobiście, położonych w innym państwie członkowskim, podczas gdy rezydent pierwszego państwa członkowskiego może wystąpić o uwzględnienie owych strat wynikających z najmu.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości podkreślił, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa, w przypadku osoby niebędącej rezydentem, która nie uzyskuje znaczącego dochodu w państwie swojego zamieszkania i uzyskuje zasadniczą część swoich dochodów podlegających opodatkowaniu z działalności wykonywanej w państwie zatrudnienia, dyskryminacja polega na tym, że sytuacja osobista i rodzinna podatnika, który zasadniczą część dochodów uzyskuje w państwie członkowskim innym niż państwo zamieszkania, nie jest uwzględniana ani w państwie zamieszkania, ani w państwie zatrudnienia.
Ewa Matyszewska