Kto w spółce komandytowej musi płacić podatek od przychodów z budynków?
W jaki sposób opodatkować VAT sprzedaż reklamy w gazecie dla polskiego oddziału zagranicznej firmy?
Kiedy przychody z dzierżawy ziemi rolnikowi są opodatkowane podatkiem dochodowym?
Jakie skutki w PIT wywołuje użyczenie adresu na siedzibę spółki cywilnej?
Czy auto musi być środkiem trwałym, żeby można było odliczać 75 proc. kosztów?
Wspólnikami spółki komandytowej są spółka z o.o. (komplementariusz) oraz osoby fizyczne (komandytariusze). Spółka jest właścicielem budynków z wynajmowanymi lokalami. Kto jest podatnikiem podatku od przychodów z tych budynków?
Artykuł 30g ustawy o PIT oraz art. 24b ustawy o CIT określają podatek od przychodów z budynków. Jest on opłacany od budynków, które spełniają łącznie trzy warunki:
  • stanowią własność albo współwłasność podatnika,
  • zostały oddane w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
  • są położone na terytorium Polski (art. 30g ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 24b ust. 1 ustawy o CIT).
Spółki komandytowe nie są więc podatnikami podatku dochodowego. Są nimi wspólnicy spółek komandytowych. W konsekwencji podatek od przychodów z budynków, o którym mowa, obciążać może wyłącznie wspólników spółek komandytowych, a nie spółki komandytowe. Zatem podatnikami podatku od przychodów z budynków są wszyscy wspólnicy spółki komandytowej, o której mowa (zarówno spółka z o.o. będąca komplementariuszem, jak i osoby fizyczne będące komandytariuszami).
Dodać przy tym należy, że z art. 30g ust. 5 pkt 2 ustawy o PIT oraz art. 24b ust. 5 pkt 2 ustawy o CIT wynika, iż w przypadku gdy budynek stanowi własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika art. 8 ust. 1 ustawy o PIT oraz art. 5 ust. 1 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio. Podstawa opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków (a w konsekwencji sam podatek) w przedstawionej sytuacji powinna być więc ustalana odrębnie dla poszczególnych wspólników spółki komandytowej, o której mowa (zarówno dla spółki z o.o. będącej komplementariuszem, jak i dla osób fizycznych będących komandytariuszami). ©℗
Podstawa prawna
Art. 30g ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.).
Art. 24b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm.).
Spółka z o.o. sprzedaje niemieckiej firmie reklamę w gazecie wydawanej w Polsce, jednak płatnikiem oraz podmiotem zamawiającym reklamę jest polski oddział niemieckiej firmy. Czy w tej sytuacji powinna być wystawiona faktura z VAT 23 proc., czy „odwrotne obciążenie”?
Opodatkowaniu VAT w Polsce podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski (zob. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). A contrario – nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce odpłatne świadczenie usług poza terytorium Polski. O tym, czy świadczenie usług ma miejsce na terytorium kraju, decydują przepisy o miejscu świadczenia usług, tj. przede wszystkim art. 28a‒28o ustawy o VAT.
W świetle tych przepisów miejsce świadczenia na rzecz podatników (w uproszczeniu – firm) usług reklamy w gazetach jest ustalane na zasadach ogólnych określonych w art. 28b ustawy o VAT. Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma siedzibę działalności gospodarczej (art. 28b ust. 1 ustawy o VAT). Jak jednak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Polskie oddziały zagranicznych podatników najczęściej stanowią stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Najprawdopodobniej dotyczy to również omawianego przypadku. Oznaczałoby to, że – skoro przedmiotowa usługa świadczona jest dla polskiego oddziału niemieckiej firmy – miejsce świadczenia wskazanej usługi znajduje się na terytorium kraju (na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT), a w konsekwencji podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce i powinna zostać udokumentowana zwykłą fakturą z VAT obliczonym według stawki 23 proc. (a nie fakturą „odwrotne obciążenie”).
Podstawa prawna
Art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 28b ust. 1 i 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.).
Rolnik wydzierżawił część gospodarstwa rolnego innemu rolnikowi na cele prowadzonych przez niego upraw. Czy od czynszu dzierżawy musi płacić podatek dochodowy?
Jednym ze źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT).
W świetle tego przepisu nie stanowi źródła przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dzierżawa gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele rolnicze. Potwierdzają to w udzielanych wyjaśnieniach organy podatkowe, czego przykładem mogą być interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 kwietnia 2016 r., nr IPPB1/4511-365/16-2/AM, oraz interpretacje indywidualne dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 września 2017 r., nr 0112-KDIL3-(1.4011.168.2017.1.KS oraz z 14 grudnia 2017 r., nr 0115-KDIT2-1.4011.291.2017.2.MN. Jak czytamy w pierwszej z tych interpretacji, „do przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy i poddzierżawy ustawodawca zalicza między innymi dzierżawę gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej. Nie stanowi jednak źródła przychodów, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dzierżawa gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele rolnicze”.
Taki właśnie przypadek ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym. W konsekwencji uzyskiwane przez rolnika, o którym mowa, przychody z dzierżawy ziemi rolnikowi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji z tytułu tej dzierżawy rolnik nie musi opłacać podatku dochodowego.
Podstawa prawna
Art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.).
Trzy osoby fizyczne założyły spółkę cywilną. Jedna z nich bezpłatnie udostępniła swój adres na siedzibę spółki. Czy z tego tytułu u pozostałych wspólników powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym?
Na podstawie art. 11 ustawy o PIT do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zalicza się m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń. Wartość nieodpłatnych świadczeń stanowić również może przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (zob. art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT).
Ustawa o PIT nie definiuje pojęcia „świadczenia nieodpłatne”. Jak czytamy w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 marca 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 3457/06), „wobec braku definicji pojęcia «świadczenie nieodpłatne» w prawie podatkowym, należy przyjąć, poprzez odniesienie do prawa cywilnego, że podmiot, który je otrzymuje, osiąga korzyść kosztem innego podmiotu, nie będąc jednocześnie zobowiązanym do odpłatności lub innego świadczenia wzajemnego”. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 września 2005 r. (sygn. akt FSK 2206/04) orzekł, że „przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy”.
W przedstawionej w pytaniu sytuacji podatnicy w związku z użyczeniem im adresu na siedzibę nie otrzymują korzyści mającej konkretny wymiar finansowy. Nie trzeba więc rozpoznawać podlegającego opodatkowaniu PIT przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Co istotne, podobne stanowisko reprezentują organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 kwietnia 2015 r. (nr ITPB1/4511-33/15/PSZ) czy interpretacja indywidualna dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2017 r. (nr 0115-KDIT3.4011.247.2017.1.PSZ). Jak czytamy w drugiej z tych interpretacji, „po stronie Pana, z tytułu użyczenia adresu lokalu dla zarejestrowania siedziby spółki cywilnej, nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika z wniosku, z tego tytułu nie otrzymuje Pan bowiem nieodpłatnego przysporzenia w swoim majątku. Poza wykazaniem adresu spółki dla celów rejestracyjnych w Urzędzie Skarbowym w żaden inny sposób nie korzysta Pan z przedmiotu użyczenia. Nie uzyskuje Pan z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych. Zatem, po Pana stronie nie powstanie przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia”.
Podstawa prawna
Art. 11 ust. 1, art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.).
Podatnik (osoba fizyczna) użytkuje samochody osobowe w ramach działalności gospodarczej. Nie zamierza prowadzić kilometrówek. Czy żeby móc wykazywać w kosztach 75 proc. wydatków, auto musi być środkiem trwałym?
Zgodnie z zasadami obowiązującymi od początku 2019 r., aby można było odliczyć 75 proc. wydatków samochodowych, auto nie musi być środkiem trwałym (przy spełnieniu dodatkowych warunków).
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 i 46a ustawy o PIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) nie zalicza się do kosztów uzyskania:
1) poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20 proc. stanowią jednak koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;
2) 25 proc. poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 1, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
Kluczem staje się zatem treść art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, w którym są wymienione składniki majątku będące m.in.:
1) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2) składnikami majątku o wartości poniżej 10 tys. zł niezaliczonymi do środków trwałych, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa nie przekracza 1500 zł,
3) składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych.
W efekcie podatnik będzie mógł wykazywać w kosztach 75 proc. wydatków samochodowych, jeżeli auto jest środkiem trwałym bądź jego wartość jest poniżej 10 tys. zł lub jest ono używane krócej niż rok.
Podstawa prawna
Art. 14 ust. 2 pkt 1, art. 23 ust. 1 pkt 46 i 46a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.).