Jeżeli kredytobiorca spłaca kredyt poprzez uiszczenie określonej kwoty w złotych polskich, wahania kursów walut obcych nie wywierają skutków podatkowych, nawet gdy w tzw. klauzuli waloryzacyjnej postanowiono, że wysokość spłacanej kwoty złotówkowej ma być równowartością określonej sumy wyrażonej w walucie obcej.

STAN FAKTYCZNY
W lipcu 2004 r. spółka akcyjna złożyła skorygowane zeznanie roczne za 2002 rok. Wraz ze skorygowanym zeznaniem wniosła o stwierdzenie nadpłaty. Organ stwierdził jednak, że spółka zawyżyła przychody i zawyżyła koszty uzyskania przychodów z tytułu różnic kursowych obliczonych od zaciągniętych i spłaconych kredytów innych niż dewizowe, tj. od kredytów zwanych indeksowanymi i denominowanymi oraz od kredytów złotówkowych.
UZASADNIENIE
Rolą organów podatkowych jest ustalenie, jakie kwoty stanowiły spłatę kredytów, a jakie były kosztem kredytów. Nie można bowiem, twierdząc że w sprawie nie powstały różnice kursowe, o jakich mowa w art. 15 ust. 1 zdanie drugie, jednocześnie negować możliwość powstania kosztów, o jakich mowa w art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Sąd podzielił jednak pogląd organu, że w rozpatrywanej sprawie nie powstały różnice kursowe, o których mowa w art. 15 ust. 1 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też w art. 15 ust. 1a ustawy.
Sąd wyjaśnił, że tylko i wyłącznie różnice kursowe wyliczone w sposób uregulowany w art. 12 ust. 2a i ust. 3 oraz 15 ust. 1 i ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą wpływały na dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem że operacje finansowe przeprowadzane będą za pośrednictwem polskiego banku dewizowego.
Celem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest niewątpliwie to, aby dokładnie ta sama kwota (nominalnie), która została uzyskana przez kredytobiorcę, nie będąc jej przychodem, w momencie spłaty nie była kosztem uzyskania przychodu, gdyż byłaby to nieuzasadniona korzyść dla podatnika. Spłata kredytu jest neutralna z punktu widzenia przepisów o podatku dochodowym. Z jednej strony kwoty kredytu nie uważa się za przychód, z drugiej - jego spłata nie jest kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem sądu spłatą jest tylko ta część (w złotych polskich), którą kredytobiorca otrzymał od kredytodawcy. Każda nadwyżka stanowi dodatkowe koszty, takie jak odsetki, koszt ryzyka kursowego czy prowizja za wcześniejszą spłatę, jeżeli występuje taka sytuacja.
Sąd stwierdził, że w przypadku kredytów, w których wykorzystano mechanizm umownego przeliczenia na walutę obcą złotowych wartości udzielonego kredytu koszty ryzyka kursowego powinny być rozpatrywane poprzez pryzmat art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zaś wydatki na spłatę kredytu, o których stanowi art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy obejmują jedynie spłatę nominalną kredytu.
Wyrok WSA w Warszawie z 3 sierpnia 2006 r.
SYGN. AKT III SA/Wa 496/06, niepublikowany
ALEKSANDRA TARKA