Wartość własnej wierzytelności pożyczkowej wniesionej do spółki w zamian za udziały można zaliczyć do kosztów uzyskania – orzekł WSA w Warszawie.
Sprawa dotyczyła wspólnika, który udzielił spółce z o.o. pożyczki. Gdy zgromadzenie wspólników podjęło uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego, wspólnik chciał objąć nowe udziały w zamian za aport wierzytelności pożyczkowej.
Spór z fiskusem toczył się o to, czy wnosząc tę wierzytelność w zamian za udziały, wspólnik może zaliczyć do kosztów kwotę w wysokości kapitału udzielonej pożyczki.
Nie było wydatku, ale może być koszt
Nie było wydatku, ale może być koszt

Zobacz również
Nie było wątpliwości, że otrzymane udziały są przychodem. Wspólnik sądził jednak, że może go obniżyć o koszty uzyskania, czyli wartość wierzytelności pożyczkowej. Uważał, że pozwala na to art. 22 ust. 1e pkt 3 ustawy o PIT. Do końca 2015 r. przepis ten rodził wątpliwości interpretacyjne, ponieważ mówił tylko o wydatkach na „nabycie przedmiotu wkładu” (jeżeli zostały faktycznie poniesione i nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie). Obecnie wynika z niego, że kosztem są wydatki nie tylko na nabycie, ale i na wytworzenie składnika majątku, który jest wnoszony aportem.
Wspólnik uważał jednak, że w art. 22 ust. 1e pkt 3 ustawy o PIT chodzi o każde nabycie, w tym pierwotne, wynikające z udzielenia pożyczki.
Innego zdania był dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Uznał, że o koszcie w rozumieniu art. 22 ust. 1e pkt 3 ustawy o PIT można mówić jedynie w przypadku wtórnego nabycia prawa majątkowego.
WSA w Warszawie zgodził się z podatnikiem. Zwrócił uwagę na to, że w stanie prawnym, którego dotyczyła sprawa, sporny przepis nie rozróżniał nabycia pierwotnego od wtórnego. A zatem również w przypadku wierzytelności własnej należy rozpoznać koszt uzyskania przychodów.
Sąd sięgnął także do art. 2a ordynacji podatkowej i rozstrzygnął powstałą wątpliwość na korzyść podatnika.

Wyrok jest nieprawomocny.

Podatnik poniósł ciężar ekonomiczny

Mam nadzieję, że wyrok WSA w Warszawie przyczyni się do przełamania niekorzystnej linii orzeczniczej. Dotychczasowa wykładnia NSA jest bowiem odmienna. NSA twierdzi, że w sytuacji, gdy podatnik wnosi własną wierzytelność pożyczkową do spółki, ma przychód (obecnie – w wysokości wartości rynkowej), ale nie ma w ogóle kosztów jego uzyskania. Taka wykładnia jest moim zdaniem nieprawidłowa, jeśli wziąć pod uwagę względy ekonomiczne. Podatnik, udzielając spółce pożyczki, pozbył się bowiem pieniędzy. Jeśli następnie, w zamian za wierzytelność pożyczkową, otrzymał udziały w spółce, to pozbył się prawa do dochodzenia tej należności. A jednak – zgodnie z fiskalną wykładnią – powinien w istocie zapłacić podatek od przychodu. Z takim podejściem nie można się zgodzić. Nie tracę wiary, że razie skargi kasacyjnej organu NSA to potwierdzi.