Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyjaśnił, jak rozumieć obowiązujący od 1 stycznia 2018 r. art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. Limituje on możliwość zaliczania usług niematerialnych do koszów podatkowych. Chodzi o:
  • usługi doradcze, badania rynku, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancje i poręczenia oraz świadczenia o podobnym charakterze;
  • wszelkiego rodzaju opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4–7;
  • przeniesienie ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i SKOK, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze.
Wydatki te można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów tylko do kwoty 3 mln zł rocznie. Nadwyżka jest limitowana do wysokości 5 proc. podatkowej EBITDA. Ograniczenia te dotyczą kosztów ponoszonych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych (niepowiązanych – nie).
Przepisy są nowe i w związku z tym budzą wiele wątpliwości. W jednej z interpretacji dyrektor KIS odniósł się do pytania o doradztwo w zakresie IT, usługi wsparcia informatycznego oraz bonusy dla powiązanych spółek (pisaliśmy o tym w artykule „Usługi IT i bonusy nie są wyłączone z kosztów” – DGP nr 52/2018).
W najnowszych odpowiedział na kolejne wątpliwości.
Usługi księgowe
Spółka, która wystąpiła o interpretację, spytała o możliwość zaliczania do kosztów usług księgowych, takich jak: prowadzenie ksiąg rachunkowych, ewidencji i rejestrów, sporządzanie sprawozdań finansowych, deklaracji podatkowych i listy płac, obsługę należności i zobowiązań.
W interpretacji z 20 lutego tego roku (nr 0111-KDIB1-2.4010.2.2018.1.AW) dyrektor KIS wyjaśnił, że usług księgowych nie należy zaliczać do „usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze”, wskazanych w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Nie są więc one limitowane, spółka może w całości zaliczać je do kosztów podatkowych, nawet gdy usługi te będzie świadczył podmiot powiązany.
Opłaty za know-how
W innej interpretacji, z 19 lutego br. (nr 0111-KDIB1-1.4010.192.2017.1.BK), dyrektor KIS wyjaśnił, że nowym limitem nie są objęte również opłaty za know-how.
Chodziło o spółkę z branży meblarskiej i wyposażenia wnętrz. Zamierzała ona nabyć od podmiotu powiązanego prawo do korzystania z wiedzy dotyczącej m.in. zastosowania surowców, procesu produkcji, technologii, optymalizacji procesów produkcyjnych. Za cały ten know-how spółka miała uiszczać opłaty podmiotowi powiązanemu.
Dyrektor KIS potwierdził, że jest to koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem towarów i w związku z tym ma zastosowanie art. 15e ust. 11 ustawy o CIT. To oznacza, że opłaty za know-how nie są limitowane na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.
Które limitowane
Limitem są natomiast objęte odpisy amortyzacyjne od licencji na korzystanie ze wzorów przemysłowych – wynika z interpretacji z 11 stycznia br. (nr 0111-KDIB1-2.4010.448.2017.1.AW).
Dyrektor KIS wyjaśnił w niej, że skoro ustawodawca wymienił w art. 15e ustawy o CIT wszelkiego rodzaju opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z licencji, poniesione na rzecz podmiotów powiązanych, to limitowane są również odpisy amortyzacyjne od wymienionych w tym przepisie składników majątkowych.
W innej interpretacji (z 1 marca br., nr 0111-KDIB1-1.4010.9.2018.1.SG) organ wskazał, że limit należy też stosować do wydatków na usługi inwestycyjne, takie jak m.in.: wyszukiwanie oraz pozyskiwanie terenów pod budowę, wsparcie w uzyskiwaniu finansowania bankowego, usługi związane z marketingiem i sprzedażą powierzchni w wybudowanych budynkach, usługi związane z zarządzaniem tymi nieruchomościami, obsługa posprzedażowa.