Subskrybuj nas na Youtube
To, że spółka posługuje się w umowie sformułowaniem „dodatek” zamiast „dieta” czy „ryczałt”, nie ma znaczenia dla celów podatkowych. Ważne, żeby była to faktyczna rekompensata za podwyższone koszty utrzymania w związku z wykonywaniem zlecenia poza stałym miejscem zamieszkania – orzekł WSA w Warszawie.
Sprawa dotyczyła spółki, która świadczy usługi opieki nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi w miejscu ich zamieszkania, głównie w Niemczech. Współpracuje ona z opiekunami na podstawie umowy-zlecenia. Zleceniobiorcy mają miejsce zamieszkania w Polsce, ale zlecenie wykonują za granicą.
Spółka postanowiła, że nie tylko będzie im wypłacać wynagrodzenie za wykonanie zleconych czynności opiekuńczych, ale także zwracać koszty przejazdów i dawać specjalny dodatek. Miałby on być wypłacany tylko w razie wyjazdu zleceniobiorcy do Niemiec i tylko za okres tego wyjazdu.
W umowie ze zleceniobiorcami został on określony jako „dodatek przysługujący z powodu i w związku z wykonywaniem usług opieki poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy i poza siedzibą spółki”. W założeniach miałby on rekompensować podwyższone koszty zakwaterowania, wyżywienia i innych drobnych wydatków związanych z pobytem za granicą w związku ze świadczeniem usług opiekuńczych.
Spółka nie zamierza bowiem zapewniać zleceniobiorcy wyżywienia ani zakwaterowania. Zapewniałby je podopieczny, przy czym zleceniobiorca płaciłby mu ryczałtową opłatę w wysokości 10 euro za dzień (5 euro za wyżywienie oraz 5 euro za zakwaterowanie).
Obliczając zaliczkę na PIT od wynagrodzeń zleceniobiorcy, spółka nie zamierzała uwzględniać wydatków zleceniobiorcy na wyżywienie i zakwaterowanie. W związku z tym uważała, że wypłacany przez nią dodatek będzie zwolniony z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT. Zwolniona – zdaniem spółki – powinna być zarówno dieta określona w rozporządzeniu w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167), jak i kwota 5 euro za każdy dzień pobytu w Niemczech (co stanowi zwrot dziennego kosztu ponoszonego przez zleceniobiorcę za korzystanie z mieszkania podopiecznego).
Nie zgodził się z tym dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (interpretacja nr IPPB4/4511-323/16-2/JK3). Stwierdził, że wypłacane dodatki nie mieszczą się w zakresie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT.
Zwrócił uwagę na umowę ze zleceniobiorcami, z której miałoby wynikać, że dodatek będzie przysługiwać „z powodu i w związku z wykonywaniem usług opieki poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy i poza siedzibą spółki”. Tak szeroka definicja może oznaczać, że spółka będzie wypłacać w ramach dodatku świadczenia, które nie będą tylko pokrywać kosztów zakwaterowania, wyżywienia oraz innych drobnych wydatków – stwierdził organ.
Interpretację tę uchylił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Jak wyjaśniła sędzia Aneta Trochim-Tuchorska, błędem organu było poprzestanie jedynie na tym, jak dodatek zostałby zdefiniowany w umowie ze zleceniobiorcami. Tymczasem spółka w opisie stanu faktycznego wskazała, że dodatek ma rekompensować podwyższone koszty utrzymania w związku z wykonywaniem usług opiekuńczych poza stałym miejscem zamieszkania zleceniobiorcy. Na koszty te – jak sama napisała – będą się składać te związne z zakwaterowaniem, wyżywieniem oraz innymi drobnymi wydatkami związanymi z pobytem za granicą. Będą to zatem koszty, o których mowa w rozporządzeniu, do którego odwołuje art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT.
– Nie ma znaczenia to, że spółka posługuje się w umowie ze zleceniobiorcą sformułowaniem „dodatek”, zamiast „dieta” czy „ryczałt”. Taki powód nie jest wystarczający do uznania stanowiska spółki za nieprawidłowe – stwierdziła sędzia Trochim-Tuchorska.
Zastrzegła, że sąd nie wypowiedział się w sprawie limitów zwolnień, ponieważ ta kwestia w ogóle nie była poruszana przez dyrektora izby w interpretacji. Teraz, po jej zmianie, organ będzie się musiał wypowiedzieć co do samych limitów, o które pytała spółka – dodała sędzia.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Warszawie z 20 września 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3046/16. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia