Organy podatkowe kwestionują refakturowanie mediów w ramach umowy najmu. Twierdzą, że opłaty za dostarczane media powinny być wliczane do podstawy opodatkowania najmu. Jak zagadnienie to rozstrzygane jest w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej?
Istotnie na praktykę w tej kwestii wpłynął wyrok w sprawie C 572/07 RLRE Tellmer Property. Trybunał uznał, że kluczowe dla rozstrzygnięcia, czy dodatkowe świadczenie przenoszone na najemcę (w tym przypadku usługi sprzątania) stanowi element jednego nierozłącznego dla celów VAT świadczenia, czy też jest świadczeniem niezależnym, jest to, czy te może być powierzone przez najemcę innemu podmiotowi. W wyroku z 27 września 2012 r. (C 392/11 Field Fisher Waterhouse) TSUE uznał natomiast, że nie jest to kryterium rozstrzygające. Zaznaczył, że kluczowe jest określenie, czy w danym przypadku wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy. W tym celu należy zbadać treść umowy najmu. Rozstrzygnięcia trybunału nie dają jasnych rozwiązań podatnikom. Stwierdzić należy, że nie ma jednego modelu postępowania, właściwego we wszystkich przypadkach, gdy obok czynszu za najem wynajmujący pobiera również wynagrodzenie za dodatkowe świadczenia.
Wydaje się, że kryterium, które powinno być również uwzględniane, jest istotność danego świadczenia w ramach pakietu usługowego. W przypadku zwykłego najmu, np. sklepu w centrum handlowym, należałoby raczej uznać w świetle wyroku w sprawie C 392/11, że wynagrodzenie za energię elektryczną, wodę i usługi telekomunikacyjne powinno z punktu widzenia VAT stanowić element usługi najmu. Świadczenia dodatkowe nie są bowiem istotną wartością dla nabywcy. Natomiast w przypadku wynajmu powierzchni np. dla centrum telemarketingu opłaty za usługi telekomunikacyjne trudno uznać za jedynie pomocnicze, gdyż stanowią one kluczowy element z punktu widzenia nabywcy.