Zgodnie z art. 7 typowej międzynarodowej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodu, opartej na Modelowej Konwencji OECD (MK OECD), dochody z bezpośredniej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa z jednego państwa na terytorium drugiego państwa (tzw. zyski przedsiębiorstw, czyli business profits) mogą być opodatkowane w tym drugim państwie tylko, gdy przedsiębiorstwo działa tam przez swój tzw. zakład. Jedną z możliwych form powstania zakładu przedsiębiorstwa na terytorium innego państwa jest tzw. zależny przedstawiciel. Czyli kto?
Zależny przedstawiciel to osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa. W takim przypadku uważa się, że dane przedsiębiorstwo posiada zakład w tym drugim państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa.
Wyjątkiem od tej ogólnej zasady jest sytuacja, w której czynności wykonywane takiego zależnego przedstawiciela ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w art. 5 ust. 4 MK OECD, które, gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład. Postanowienia art. 5 ust. 4 MK OECD zawierają katalog czynności, ogólnie mówiąc przygotowawczych i pomocniczych, które nie powodują powstania zakładu. Tak więc w pewnych okolicznościach działalność zależnego przedstawiciela nie będzie uznana za zakład przedsiębiorstwa.
Z kolei art. 5 ust. 6 MK OECD pośrednio definiuje tzw. niezależnego przedstawiciela, stanowiąc, że jeżeli dane przedsiębiorstwo prowadzi w drugim państwie działalność przez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela, to nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w tym państwie, o ile taki niezależny przedstawiciel działa w ramach swojej zwykłej działalności i gdy w relacji przedsiębiorstwo – niezależny przedstawiciel nie występują inne, dodatkowe elementy, mogące tworzyć przesłanki powstania zakładu.