Wynagrodzenie wypłacone osobie trzeciej z osobistych rachunków wspólników może być kosztem podatkowym spółki jawnej – stwierdził WSA w Warszawie.
Sprawa dotyczyła trzech osób fizycznych, które wspólnie stworzyły wynalazek chroniony patentem. Dwie z nich prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki jawnej. Patent nie został wniesiony do spółki jako wartość niematerialna i prawna – korzysta ona z niego na podstawie umowy o wspólności prawa do uzyskania patentu. Zgodnie z nią spółka płaci trzeciemu współtwórcy wynalazku (temu, który nie jest wspólnikiem) stosowne wynagrodzenie.
Jeden ze wspólników spytał Izbę Skarbową w Łodzi, czy wypłaty te mogą być zaliczone do kosztów podatkowych spółki, jeśli są one dokonywane z prywatnych kont bankowych wspólników.
W interpretacji z 2011 r. łódzka izba potwierdziła taką możliwość. Stwierdziła, że wynagrodzenie za korzystanie z prawa do wynalazku, mimo braku uchwytnego związku przyczynowo-skutkowego z konkretnymi przychodami spółki, jest kosztem uzyskania przychodu spółki, a tym samym i wspólników – proporcjonalnie do ich udziałów.
W sierpniu 2013 r. minister finansów zmienił jednak z urzędu tę interpretację. Stwierdził, że skoro wynalazek nie jest składnikiem majątku spółki jawnej, to ona sama, jako odrębny od wspólników podmiot praw i obowiązków, nie jest także stroną żadnej umowy, na podstawie której byłaby zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia trzeciemu współwynalazcy. Minister uznał, że jest to prywatne zobowiązanie wspólników, niemające związku z prowadzoną działalnością.
Interpretację tę uchylił WSA w Warszawie. Orzekł, że wypłata wynagrodzenia z prywatnych kont wspólników nie wyklucza możliwości uznania tych wydatków za koszt podatkowy spółki. Sąd podkreślił, że wynika to z charakteru spółki jawnej – ściśle związanego z działalnością wspólników. Dlatego spłata trzeciego współwynalazcy stanowi wydatki nierozerwalnie związane z działalnością gospodarczą spółki – uznał WSA.
Spłata trzeciego współwynalazcy stanowi wydatki związane z działalnością spółki

ORZECZNICTWO

Wyrok WSA w Warszawie z 15 kwietnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2991/13