Podatnicy pracujący w 2011 roku za granicą, ale mający miejsce zamieszkania w Polsce, muszą z zagranicznych zarobków rozliczyć się w kraju. Trzeba zastosować odpowiednią metodę unikania podwójnego opodatkowania.
Wakacje sprzyjają wyjazdom zagranicznym. Wiele osób jedzie w świat tylko w celach rekreacyjnych. Inni jednak chcą przez kilka letnich miesięcy popracować, aby podreperować domowy budżet. W tym drugim przypadku trzeba będzie pamiętać o pewnych obowiązkach podatkowych.

Umowy z Polską

Rozliczenia podatkowe dochodów zagranicznych nie są proste, ale znajomość przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.) oraz odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ułatwi dopełnienie obowiązków w tym zakresie.
To, w jaki sposób należy rozliczyć się z uzyskanych dochodów zagranicznych, będzie zależało od postanowień konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w szczególności od przyjętej metody unikania podwójnego opodatkowania. W umowach, które podpisała Polska, można spotkać dwie metody unikania podwójnego opodatkowania: wyłączenie z progresją i proporcjonalne odliczenie.

Wyłączenie z progresją

Metoda wyłączenia z progresją polega na tym, że dochód z tytułu pracy wykonywanej za granicą i tam opodatkowany – zgodnie z miejscowym prawem podatkowym, będzie już zwolniony od opodatkowania w Polsce, z jednoczesnym uwzględnieniem go dla potrzeb ustalenia tzw. stopy podatkowej, która zostanie zastosowana do opodatkowania pozostałej części dochodu danej osoby, uzyskanego już w Polsce. W praktyce metoda ta będzie sprowadzać się do tego, że Polak pracujący za granicą (ale mający miejsce zamieszkania w Polsce), który w danym roku będzie uzyskiwał dochody tylko poza krajem, nie będzie musiał wykazywać ich w polskim PIT.

Odliczenie proporcjonalne

Metoda odliczenia proporcjonalnego polega na tym, że za graniczny podatek uiszczony już zagranicą zostanie zaliczony na poczet podatku polskiego, obliczonego od całości dochodów – w takiej proporcji, w jakiej zagraniczny dochód pozostaje w stosunku do całości dochodu danego podatnika.
Generalnie metoda ta polega na tym, że od podatku polskiego, który jest obliczany od całości dochodów podatnika, tj. zarówno dochodów zagranicznych, jak i polskich, odejmuje się kwoty podatku zapłaconego za granicą (do pewnego limitu). Polski rezydent zapłaci zatem w Polsce różnicę pomiędzy podatkiem należnym w Polsce a podatkiem zapłaconym za granicą.
Warto pamiętać o obowiązkach wobec polskiego fiskusa. Zatajenie zagranicznych zarobków może mieć przykre i kosztowne konsekwencje. Administracje podatkowe mogą wymieniać się danymi o podatnikach. Gdy okaże się, że nie wykazaliśmy zagranicznego zarobku, organy podatkowe rozpoczną postępowanie w sprawie zatajenia dochodów.
Obowiązki podatkowe a miejsce zamieszkania
Zgodnie z ustawą o PIT za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która:
● ma na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
● przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium RP, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP.