Prowadzący działalność gospodarczą w mieszkaniu ma prawo zaliczyć w koszty wysokość płaconego czynszu. Odliczenie musi jednak uwzględniać poziom wykorzystywania domu na cele firmy.
Pojęcie kosztów uzyskania przychodów zdefiniowane zostało w art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co do zasady, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT. Dokonując kwalifikacji wydatków, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim fakt, czy zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Zaliczenie wydatków do kosztów leży zatem w ocenie podatnika. To podatnik sam, zgodnie ze swoją wiedzą, dokonuje zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.
Wielu podatników prowadzących jednoosobowo działalność gospodarczą ze względu na ograniczenie kosztów działalności, zarejestrowało firmy w domu. Wydzielają na jej potrzeby pokój lub jego część i tam prowadzą działalność. Przechowują dokumenty, komputer, segregatory itp.
Warto pamiętać, że prowadząc działalność gospodarczą w domu, do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest zaliczenie wydatków związanych z czynszem mieszkaniowym lub wydatkami na jego wyposażenie czy używanie. Przykładem mogą tu być np. faktury za energię elektryczną i czynsz. Zaznaczmy jednak, że kwoty te nie mogą zostać do kosztów uzyskania przychodów zaliczone w całości, ale tylko w części proporcjonalnej, odpowiadającej wykorzystaniu powierzchni mieszkania na działalność gospodarczą.
W celu kwalifikacji tego typu wydatków w prawidłowej wysokości trzeba określić, jaki procent powierzchni mieszkaniowej wykorzystujemy na potrzeby firmy i taką tylko wartość faktury dotyczącej czynszu czy mediów wliczyć w koszty swojej działalności. Zaliczenie tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów będzie oczywiście możliwe po spełnieniu warunków dotyczących kwalifikacji kosztów podatkowych określonych powyżej.
Dodajmy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.
W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby przychód nie został osiągnięty.
Podstawa prawna
Art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).
Pozostało
70%
treści
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A. Kup licencję
Reklama
Reklama