Amortyzacja podatkowa to proces wieloetapowy i rozciągnięty w czasie, polegający m.in. na uznaniu składnika majątku wykorzystywanego do prowadzonej działalności gospodarczej za środek trwały ewentualnie wartość niematerialną lub prawną, ustaleniu wartości początkowej tego składnika, wyborze metody amortyzacji, ustaleniu stawki amortyzacyjnej oraz dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych. Proces ten dokonuje się w oparciu o ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W dzisiejszym Przewodniku wyjaśniamy, jak dokonywać odpisów amortyzacyjnych w sposób prawidłowy.
Zasady amortyzacji podatkowej są niemalże tak samo uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, chociaż oczywiście występują pewne różnice. Zagadnienia związane z amortyzacją zostały przeze mnie omówione w ujęciu obowiązującym podatników CIT, choć tematy, które są poruszane, odnoszą się także do podatników PIT. W przypadku odmiennych rozwiązań starałem się podkreślić różnice.

Grupy środków trwałych

Do pierwszej grupy zalicza się środki trwałe zdefiniowane w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Jest to podstawowa definicja, w myśl której środki trwałe muszą spełniać następujące warunki:
● stanowią własność lub współwłasność podatnika,
● zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
● są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
● przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
● są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w Tygodniku Podatkowym.