Niedawny wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-444/10 Schriever daje bardzo cenne wskazówki dotyczące interpretacji pojęcia „zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa”, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Jakie?
Pojęcie to odpowiada całości lub części majątku zawartym w art. 19 dyrektywy VAT. Wyrok potwierdza, że jeden z przepisów, który stanowi implementację art. 19 dyrektywy, oraz szerzej praktyka, która ukształtowała się na gruncie przepisów krajowych, są sprzeczne z prawem unijnym. Bardzo często organy podatkowe przyjmowały interpretację, zgodnie z którą np. wyłączenie zobowiązań z transakcji zbycia zespołu aktywów przesądza o braku możliwości uznania go za zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Interpretacja taka zgodna jest z literalnym brzmieniem art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, który wskazuje, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa – rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Zatem wyodrębnienie z transakcji zobowiązań (które przecież samo w sobie nie uniemożliwia kontynuowania działalności gospodarczej) zgodnie z tym przepisem powoduje brak możliwości wyłączenia z opodatkowania zbycia takiego zespołu aktywów.
Tymczasem pojęcie całości lub części majątku o którym mowa w art. 19 dyrektywy VAT, powinno być rozumiane w sposób funkcjonalny. Ocena, czy dany zespół aktywów powinien podlegać wyłączeniu z opodatkowania, zależy od rodzaju działalności, któremu on służy.
Niezgodna z prawem unijnym jest więc taka implementacja art. 19 dyrektywy VAT, która np. oparta byłaby na przepisach prawa cywilnego i prowadziłaby do efektów sprzecznych z podejściem funkcjonalnym. Trybunał orzekł, że pojęcie to jest terminem autonomicznym prawa UE, który należy interpretować jednolicie na całym jej obszarze.