Subskrybuj nas na Youtube
Dochód nie powstałby, gdyby podatnik nie uzyskiwał przychodów. Te definiowane są przez ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 12 za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy lub pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Wyróżnia się tu wynagrodzenia zasadnicza, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona. Nie są to jedyne źródła przychodów. Powstaje on także z tytułu działalności wykonywanej osobiście, pozarolniczej działalności gospodarcze, najmu, podnajmu, dzierżawy etc. Mamy z nim do czynienia także w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości czy praw do użytkowania wieczystego.
Bez względu jednak na źródło przychodów, warunkiem ich pozyskania jest uwzględnienie kosztów. Przepisy ustaw podatkowych nie wymieniają wydatków, które uznawane są za koszty uzyskania przychodów. Zawierają jedynie katalog wydatków, które za takie koszty nie mogą być uznane. Powszechnie do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki, co do których podatnik jest w stanie wykazać ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przez podatnika przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są więc koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Ponoszą je nie tylko przedsiębiorcy, ale także osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę.
Dochodem jest zatem nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania. Stanowi on podstawę opodatkowania PIT i CIT. Jednak przedmiotem opodatkowania podatkiem CIT może być także przychód, rozumiany także jako przysporzenie majątkowe. Dochód jest więc czystym zyskiem po odjęciu wszystkich kosztów. To kwota, którą dostajemy „do ręki”.
