Dopóki nie doszło do przemieszczenia towaru do innego państwa unijnego, dopóty nie ma mowy o wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

Chodziło o producenta, który po otrzymaniu zamówienia od klienta z innego kraju Unii Europejskiej wystawia fakturę dokumentującą sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT). Towary są następnie przeznaczane do wywozu, lecz niekiedy przewiezienie wszystkich pozycji objętych fakturą wymaga niekiedy kilkudziesięciu samochodów. Transport w większości przypadków organizuje nabywca, co wpływa na czas i sposób odbioru produktów.

Zdarza się, że towary zostają przez pewien czas w magazynie spółki, mimo ich zafakturowania i przypisania do konkretnego odbiorcy. Spółka podkreśliła, że nie może już wtedy z nich korzystać ani przekazać innemu klientowi.

Uważała, że jeżeli do dnia złożenia deklaracji VAT-7:

- za miesiąc, w którym wystawiła fakturę, nie doszło do fizycznego wywozu do innego państwa UE lub nie uzyskała dokumentów potwierdzających taki wywóz, to nie wykazuje sprzedaży wynikającej z tej faktury;

- za kolejny miesiąc następujący po miesiącu, w którym wystawiła fakturę, ma już dokumenty potwierdzające wywóz, to może wykazać WDT, a tym samym zastosować stawkę 0 proc.;

- za kolejny miesiąc następujący po miesiącu, w którym wystawiła fakturę, nie ma jeszcze dokumentów potwierdzających wywóz, to wykazuje sprzedaż ze stawką 23 proc. Po otrzymaniu potwierdzenia dostarczenia towaru do innego państwa UE koryguje deklarację.

Nie można pominąć

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie w pełni jednak się z tym zgodził. Stwierdził, że jeżeli nie doszło do fizycznego wywozu w miesiącu, w którym spółka wystawiła fakturę, to wtedy należy wykazać sprzedaż ze stawką 23 proc. Nie można tego pominąć w ewidencji sprzedaży i w deklaracji podatkowej - wyjaśnił.

Najpierw z 23 proc., potem korekta

Spółka się z tym nie zgadzała, ale przegrała w sądach obu instancji. Jak przypomniał WSA w Gliwicach (sygn. akt I SA/Gl 124/21), dla uznania transakcji za WDT konieczne jest spełnienie warunków formalnych (zarejestrowanie i zidentyfikowanie stron na potrzeby transakcji oraz udokumentowanie wywozu i dostarczenia towaru do państwa przeznaczenia) oraz materialnych (faktyczny wywóz i dostarczenie towaru).

Jeżeli towar nie został przemieszczony poza Polskę, to spółka powinna potraktować dostawę jako krajową. Nie przekreśla to możliwości uznania dostawy za WDT, ale dopiero w momencie, gdy dojdzie do wywozu towaru, a spółka uzyska dokumenty wymagane zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – wyjaśnił WSA.

Tego samego zdania był NSA. W uzasadnieniu sędzia Arkadiusz Cudak, że zgodnie z art. 13 ustawy o VAT, o wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów można mówić, jeśli doszło do przemieszczenia towaru na teren innego państwa UE.

- Organ podatkowy prawidłowo uznał, że w takiej sytuacji obowiązkiem podatnika jest wykazanie w pierwszym okresie dostawy krajowej, a w momencie faktycznego wywozu towaru i uzyskania dokumentów potwierdzających ten wywóz, będą podstawy do korekty deklaracji podatkowej zgodnie z art. 42 ust. 12a ustawy o VAT – przekazał sędzia Cudak.

Wyrok NSA z 13 marca 2025 r., sygn. akt I FSK 2148/21