Hotel odlicza VAT przy zakupach 
usług gastronomicznych

Podmiot świadczący usługi hotelowe może odliczyć podatek naliczony wynikający z faktur za kupione usługi gastronomiczne, jeżeli tylko nie są one opodatkowane na zasadzie VAT marża – orzekł NSA.

Walcząc o prawo do tego odliczenia, spółka powołała się na nieobowiązujący już dziś art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT. Przepis ten pozwalał odliczać VAT zapłacony w cenie usług noclegowych i gastronomicznych, jeżeli zostały one nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki opodatkowane na ogólnych zasadach (a nie na podstawie art. 119 ustawy o VAT, czyli na zasadzie VAT marża).

Został on uchylony w 2008 r., ale spółka powołała się na niego, bo uważała, że w przeciwnym razie zostanie naruszona podstawowa zasada obowiązująca w VAT – zasada neutralności.

Nocleg plus gastronomia

Spółka świadczy usługi związane z zakwaterowaniem. Zapewnia również gościom hotelowym posiłki. Goście mają do wyboru kilka opcji. Mogą wybrać zakwaterowanie z wliczonym w cenę noclegu śniadaniem lub zakwaterowanie bez śniadania. Posiłki mogą także nabyć bezpośrednio w restauracji hotelowej.

Spółka nie przygotowuje ich samodzielnie, zajmuje się tym inny podmiot – operator, z którym spółka zawarła umowę o świadczenie usług gastronomicznych i cateringowych. Prowadzi on działalność gastronomiczną na terenie restauracji hotelowej (na zasadzie wyłączności) i za swoje usługi otrzymuje od spółki wynagrodzenie powiększone o VAT.

Czasem spółka świadczy na prośbę gościa usługi transportu (np. transfer z hotelu na lotnisko), ale zdarza się to sporadycznie. Te usługi kupuje od podmiotów trzecich.

We wniosku o interpretację spółka podkreśliła, że te dodatkowe usługi nie wykraczają poza zakres zwyczajowych świadczeń hotelarskich.

Co z VAT

Uważała, że może odliczać VAT naliczony wynikający z faktur za usługi gastronomiczne. Świadczy bowiem – jak twierdziła – usługi hotelarskie będące usługami turystyki w rozumieniu nieobowiązującego już dziś art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a.

Nie zgodził się z nią dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że spółka nie może odliczać VAT z faktur za usługi gastronomiczne, bo nie sprzedaje ich w związku ze świadczeniem usług turystycznych. Nie można uznać jej za biuro podróży ani podmiot prowadzący złożoną działalność hotelową obejmującą usługi turystyki – argumentował.

Zasada neutralności

WSA w Gdańsku uchylił tę interpretację. Orzekł, że stanowisko dyrektora KIS jest sprzeczne z zasadą neutralności VAT (sygn. akt I SA/Gd 1963/19).

Sąd uznał, że mimo uchylenia art. 88 ust. 1 pkt 4 lit a ustawy o VAT podatnik prowadzący działalność hotelarską nadal ma prawo do odliczeń wskazanych w tym przepisie, a więc także dotyczących usług gastronomicznych. Istota podatku od wartości dodanej sprowadza się bowiem do tego – jak podkreślił WSA – że ten podatek ma obciążać ostatecznego konsumenta, a nie podmioty, które uczestniczą we wcześniejszych fazach obrotu. W przeciwnym razie ekonomicznego ciężaru podatku nie poniósłby ostateczny konsument (gość hotelowy), tylko przedsiębiorca.

To usługi turystyczne

Sąd I instancji nie miał też wątpliwości, że usługi świadczone przez spółkę należało zakwalifikować do usług turystycznych. Sięgnął tu do definicji z ustawy z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2211). Uznał, że w świetle definicji zawartej w art. 4 pkt 1 również niezależnie świadczone usługi hotelarskie czy gastronomiczne mogą być kwalifikowane jako usługi turystyki.

Tak samo orzekł Naczelny Sąd Administracyjny. On również był zdania, że należy uwzględnić brzmienie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT oraz skorzystać z definicji usług turystycznych zawartej w ustawie o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych.

– Pojęcie usług turystycznych jawi się jako zasadniczo tożsame z terminem wykorzystywanym przez ustawodawcę w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT. Pojęcia tożsame wobec braku szczególnych podatkowych unormowań powinny być rozumiane jednakowo – uzasadnił wyrok sędzia Marek Kołaczek. ©℗

orzecznictwo