Fiskus nie będzie się już dłużej spierał z podatnikami o przepisy limitujące przed 2023 r. koszty finansowania dłużnego. Wycofuje z Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi kasacyjne od niekorzystnych dla siebie wyroków I instancji.
Przypomnijmy, że koszty finansowania dłużnego (KFD) to m.in. odsetki od pożyczek i kredytów, część odsetkowa raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań, koszty zabezpieczenia zobowiązań.
Przez długi czas skarbówka uważała, że podatnicy mogą je odliczać od przychodu w części, w jakiej nadwyżka tych kosztów (ponad przychody o charakterze odsetkowym) przewyższa 30 proc. podatkowej EBITDA albo kwotę 3 mln zł – w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa.
To, jak liczyć podatkową EBITDA, wskazuje art. 15c ust. 1 ustawy o CIT.
Podatnicy inaczej jednak odczytywali ówczesne brzmienie tego przepisu. Uważali, że limitowanie (do wysokości 30 proc. EBITDA) ma zastosowanie dopiero, gdy nadwyżka KFD przekroczy 3 mln zł. Dopóki nie przekracza ona tej kwoty, dopóty KFD powinny być w całości odliczane od przychodu – twierdzili. Innymi słowy, uważali 3 mln zł za kwotę wolną od limitowania. Podkreślali, że w unijnej dyrektywie 2016/1164 (dyrektywa ATAD) mowa jest nawet o zdecydowanie wyższej kwocie wolnej – 3 mln euro.
Sądy, w tym NSA, przyznawały rację podatnikom, czego przykładem są wyroki z: 10 stycznia 2024 r. (sygn. akt II FSK 449/21), 9 sierpnia 2023 r. (II FSK 212/21), 6 czerwca 2023 r. (II FSK 2940/20), 30 marca 2023 r. (II FSK 2296/20).
Wskutek jednolitego orzecznictwa fiskus w końcu dał za wygraną i wycofuje teraz skargi kasacyjne od niekorzystnych dla siebie wyroków I instancji. Przykładem są postanowienia NSA z: 4 marca 2024 r. (II FSK 845/21), 9 lutego br. (II FSK 857/21 i II FSK 158/23) oraz wyrok NSA z 4 marca 2024 r. (II FSK 856/21).
Dodajmy, że obecne brzmienie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT nie budzi już wątpliwości. Podatnik może zastosować wyższy ze wskaźników: albo 3 mln zł, albo 30 proc. podatkowej
. Musi bowiem wyłączyć KFD z podatkowych kosztów w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego (ponad przychody o charakterze odsetkowym) przekracza wyższą z kwot: 3 mln zł albo 30 proc. podatkowej EBITDA.
Niestety, sytuację skomplikował Polski Ład, który wszedł w życie 1 stycznia 2022 r. Wprowadził on jeszcze inne brzmienie art. 15c ust. 1. Wynikało z niego, że podatnik nie mógł przekroczyć żadnego z obu wskaźników. Innymi słowy, nadwyżkę KFD trzeba było wyłączyć z kosztów podatkowych, gdy tylko przewyższała ona którykolwiek ze wskaźników: 3 mln zł albo 30 proc. podatkowej EBITDA. To oznaczało, że podatnicy stracili więcej, niż mieli stracić.
Błąd naprawiono nowelizacją z 7 października 2022 r. (Dz.U. poz. 2180 ze zm.). Nie tylko poprawiono brzmienie art. 15c ust. 1 (na takie, jakie jest obecnie), ale w przepisie przejściowym zapisano, że stosuje się je do KFD poniesionych już od 1 stycznia 2022 r., a w przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż rok kalendarzowy – począwszy od roku podatkowego rozpoczynającego się po tym dniu. ©℗
