Wydatki związane z leasingiem operacyjnym samochodów nie stanowią kosztów finansowania dłużnego i nie muszą być limitowane – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w kolejnym wyroku dotyczącym tej kwestii.
Chodziło o spółkę, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej korzystała z samochodów na podstawie leasingu operacyjnego, czyli na warunkach przewidzianych w art. 17b ustawy o CIT.
Spółka uważała, że płacone przez nią raty leasingowe nie są kosztami finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Przepis ten odnosi się do wszelkiego rodzaju kosztów związanych z uzyskaniem środków finansowych i korzystaniem z tych środków. Wymienione są w nim m.in. odsetki (w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej), opłaty, prowizje, premie i część odsetkowa raty leasingowej.
Spółka uważała, że przepis ten nie dotyczy raty płaconej na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Sądziła więc, że nie ma do niej zastosowania art. 15c ust. 1 ustawy o CIT , który limituje koszy uzyskania przychodu (3 mln zł albo 30 proc. podatkowej EBITDA).
Każdy leasing z limitem
Nie zgodził się z tym dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że ustawodawca, formułując brzmienie art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, nie wskazał na jeden rodzaj leasingu, do którego miałby się odnosić ten przepis. Ponadto w warunkach określonych w art. 17b ust. 2 ustawy o CIT do umów leasingu operacyjnego stosuje się zasady właściwe dla leasingu finansowego – zwrócił uwagę dyrektor KIS. Uznał, że stosowanie art. 15c ust. 12 ustawy o CIT tylko do umów leasingu finansowego przeczyłoby zamierzeniom ustawodawcy i zasadzie równości podmiotów wobec prawa. Ponadto – dodał – potwierdza to również treść unijnej dyrektywy 2016/1164, która była podstawą dla wdrożenia przepisów o niedostatecznej kapitalizacji.
Operacyjny bez ograniczeń
Z taką wykładnią nie zgodziły się sądy obu instancji. Jak zauważył WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1516/19), w leasingu operacyjnym nie funkcjonuje pojęcie części odsetkowej, o której mowa w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Regulacje podatkowe dotyczące leasingu operacyjnego identyfikują jedynie opłatę za korzystanie z rzeczy (ratę leasingową), bez określania jej poszczególnych elementów kalkulacyjnych. Tego rodzaju opłat nie można uznać za koszty finansowania dłużnego, ponieważ ich ponoszenie nie jest związane z uzyskaniem od leasingodawcy jakichkolwiek środków finansowych – orzekł WSA.
Dodał, że przyjęcie wykładni prezentowanej przez fiskusa oznaczałoby niedozwolone rozszerzenie stosowania limitów niedostatecznej kapitalizacji i byłoby sprzeczne z brzmieniem art. 2 pkt 1 unijnej dyrektywy 2016/1164. W przepisie tym wskazano bowiem na „element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingowania finansowego”.
Wyrok ten utrzymał w mocy NSA. W uzasadnieniu sędzia Jerzy Płusa wskazał, że art. 15c ust. 12 ustawy o CIT mówi wyłącznie o kosztach związanych z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków.
– Ustawodawca jasno zatem wskazał, że kosztem finansowania dłużnego nie jest wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy – wyjaśnił sędzia.
NSA orzekł więc, że limitowanie, o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT, może dotyczyć wyłącznie umów leasingu finansowego. Sąd odwołał się również do linii orzeczniczej w tym zakresie, m.in. do wyroku z 26 kwietnia 2022 r. (sygn. akt II FSK 2197/19). ©℗
orzecznictwo
Wyrok NSA z 3 marca 2023 r., sygn. akt II FSK 1956/20 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
