Prawidłowe rozliczenie CIT za 2022 r. wymaga uwzględnienia coraz większej liczby czynników wynikających ze zmienionych w ostatnim czasie przepisów, zarówno tych zawartych w pakiecie zwanym Polskim Ładem, jak i wcześniejszych zmian podatkowych.

Prawidłowe rozliczenie CIT za 2022 r. wymaga uwzględnienia coraz większej liczby czynników wynikających ze zmienionych w ostatnim czasie przepisów, zarówno tych zawartych w pakiecie zwanym Polskim Ładem, jak i wcześniejszych zmian podatkowych.
Wśród obowiązków, o których muszą pamiętać osoby odpowiedzialne za prawidłowe rozliczenie CIT za 2022 r., znajdują się: raportowanie strategii podatkowej, obowiązki spółek nieruchomościowych i ich udziałowców, a także podatek od przesuniętych dochodów, limity kosztów finansowania dłużnego związanych z transakcjami kapitałowymi czy limity amortyzacyjne i minimalny podatek CIT od wynajmowanych budynków dla firm z branży nieruchomości.
Omawiamy nowe przepisy ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587; ost.zm. Dz.U. z 2023 r. poz. 185; dalej: ustawa o CIT), które mają wpływ na rozliczenie CIT za 2022 r. Jakie praktyczne kroki należy podjąć? Jak do tej pory organy podatkowe stosują te przepisy? Na pytania związane z obowiązkami podatników dotyczącymi prawidłowego rozliczenia CIT za 2022 r. odpowiadają eksperci podatkowi prowadzący na Platformie Wiedzy MDDP szkolenie „Korekty podatkowe w VAT, CIT, TP i cłach – wszystko, co trzeba wiedzieć”.

Ulga na złe długi

problem W jaki sposób uwzględnić w zeznaniu rocznym nieuregulowane wierzytelności i zobowiązania pieniężne?
odpowiedź Podatnicy CIT, których kontrahenci zwlekają z uregulowaniem swoich zobowiązań pieniężnych, mają możliwość zastosowania ulgi na złe długi. Jednocześnie podatnicy, którzy sami nie zapłacili, muszą w niektórych sytuacjach skorygować podstawę opodatkowania o wartość tych zobowiązań. Zgodnie z art. 18f ustawy o CIT podatnik w niektórych okolicznościach ma bowiem możliwość zmniejszenia podstawy opodatkowania o ujętą w przychodach wartość nieuregulowanej wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego. Z drugiej strony podatnik w pewnych sytuacjach ma obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania o ujętą w kosztach podatkowych wartość nieuregulowanego zobowiązania o zapłatę świadczenia pieniężnego.
Świadczenie pieniężne, o którym mowa w przywołanym przepisie, to wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi, która została wykonana w ramach działalności wierzyciela oraz dłużnika. Przepis ten dotyczy więc przychodów lub kosztów ze sprzedaży towarów lub usług dokonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez obie strony transakcji. Zastosowanie ulgi poprzez zmniejszenie podstawy opodatkowania nie jest zatem możliwe w zakresie transakcji zawieranych z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Prawo do zmniejszenia i obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania nie mają zastosowania w przypadku transakcji handlowych dokonywanych między podmiotami powiązanymi. Przepisów o uldze na złe długi nie stosuje się również, jeśli jedna ze stron transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zmniejszenia lub zwiększenia podstawy opodatkowania dokonuje się, jeśli w roku podatkowym, którego dotyczy zeznanie podatkowe, upłynęło 90 dni od dnia terminu zapłaty wskazanego na fakturze lub w umowie. Przy weryfikowaniu, czy zachodzą przesłanki do obniżenia lub podwyższenia podstawy opodatkowania, należy pamiętać, że termin 90 dni jest liczony od dnia następującego po terminie do uregulowania zobowiązania. Ulga jest więc stosowana w roku podatkowym, w którym minie 90 dni od dnia następującego po terminie zapłaty zobowiązania/wierzytelności.
Jednocześnie jeśli przeterminowana wierzytelność zostanie uregulowana po zakończeniu tego roku podatkowego, ale do dnia złożenia zeznania podatkowego, wówczas ulgi się nie stosuje. Nie stosuje się jej także w przypadku zbycia przeterminowanej wierzytelności. Analogicznie: podatnik nie ma obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania o niezapłacone zobowiązania zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jeśli zostaną one w całości uregulowane przed dniem złożenia rocznej deklaracji.
Jeśli wierzytelność lub zobowiązanie, które zwiększyły lub zmniejszyły podstawę opodatkowania, zostaną w przyszłości uregulowane przez podatnika lub jego kontrahenta, wówczas podstawa opodatkowania za rok podatkowy, w którym doszło do uregulowania płatności, podlega odpowiednio zwiększeniu lub zmniejszeniu. Innymi słowy: ulga pozwala na zachowanie płynności finansowej, która może zostać zaburzona przez nieuregulowane płatności, natomiast w roku podatkowym uregulowania tych płatności podatnik jest zobowiązany do wyrównania wcześniejszego odliczenia. W przypadku własnych zaległości podatnik wyrównuje wcześniejsze zwiększenie podstawy opodatkowania. Należy również pamiętać, że w przypadku częściowego uregulowania zobowiązania lub wierzytelności ulga ma zastosowanie do niezapłaconej części tego zobowiązania lub wierzytelności.
Jeśli przysługująca podatnikowi kwota zmniejszenia – związana z nieuregulowanymi wierzytelnościami – przekracza podstawę opodatkowania, podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania do zera. Pozostała nieodliczona wartość jest odliczana w kolejnych latach, jednak nie dłużej niż przez okres trzech lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym powstało prawo do zmniejszenia. Odliczenie w kolejnych latach nie przysługuje, jeśli wierzytelność została w tym czasie uregulowana.
Przepisy dotyczące ulgi na złe długi mają również zastosowanie do podatników, którzy ponieśli stratę. Zmniejszają oni kwotę straty o wartość nieuregulowanego zobowiązania zaliczonego do kosztów lub mogą zwiększyć tę stratę o wartość nieuregulowanej wierzytelności, która została zaliczona do przychodów.
Rozliczając ulgę w 2022 r., podatnicy powinni zwrócić uwagę, że w rozliczeniu za ten rok należy po raz ostatni zastosować regulację, o której mowa w art. 18f ust. 19 ustawy o CIT. Chodzi o obowiązek wykazania w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązania, z którymi są związane zwiększenia lub zmniejszenia. Informacje te spółka przedstawia na formularzu CIT/WZ (w przypadku podatkowej grupy kapitałowej zastosowanie ma formularz CIT/WZG) stanowiącym załącznik do zeznania CIT-8. W formularzu należy w szczegółowy sposób wskazać dane podmiotów oraz wierzytelności lub zobowiązania, z którymi są związane zmniejszenia lub zwiększenia. Przepis dotyczący obowiązku przedstawiania tych informacji został uchylony 1 stycznia 2023 r., natomiast ma on jeszcze zastosowanie w stosunku do zeznania składanego za rok podatkowy 2022. Uchylenie omawianego przepisu znacznie uprości zastosowanie ulgi przez podatników, gdyż urzędowy formularz CIT/WZ wymaga szczegółowego opisania każdego nieuregulowanego zobowiązania lub wierzytelności poprzez wskazanie nazwy dłużnika (wierzyciela), numeru NIP, faktury (rachunku/umowy) oraz daty jej wystawienia. ©℗

Koszty usług niematerialnych

problem Czy w rozliczeniu za 2022 r. w kosztach uzyskania przychodów nadal należy limitować wydatki na usługi niematerialne?
odpowiedź Do końca 2021 r. art. 15e ustawy o CIT ograniczał podatnikom podatku dochodowego od osób prawnych możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na usługi i prawa niematerialne. Przepis ten został uchylony po czterech latach funkcjonowania w ustawie o CIT i przestał obowiązywać z początkiem 2022 r. W związku z tym podatnicy, przygotowując rozliczenie za 2022 r., zasadniczo nie muszą już kalkulować, czy wydatki na usługi niematerialne przekroczyły w roku podatkowym próg 3 mln zł plus 5 proc. EBITDA, ani też wyłączać nadwyżek ponad te kwoty z kosztów podatkowych. Jednocześnie, pomimo uchylenia przepisu, niektóre konsekwencje art. 15e mają wciąż zastosowanie do 2022 r.
Przypomnijmy, że dotychczasowe przepisy przewidywały, że koszty usług i praw niematerialnych nierozliczone w danym roku na podstawie obowiązującego ograniczenia mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w kolejnych pięciu latach podatkowych z uwzględnieniem obowiązujących limitów. Co istotne, zgodnie z zasadą ochrony praw nabytych podatnicy, którzy do końca 2021 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ustawy, zachowali to prawo także po 31 grudnia 2021 r.
W konsekwencji podatnik, który do 2021 r. przekroczył limity kosztów na usługi i prawa niematerialne i był zobowiązany wyłączyć ich część z kosztów podatkowych, obecnie ma możliwość odliczenia tych kosztów w rozliczeniu za 2022 r. Należy jednak zwrócić uwagę, że w przepisie przejściowym ustawodawca wskazał, że odliczenie kwot wyłączonych w poprzednich latach jest możliwe w zakresie i na zasadach określonych w uchylonym art. 15e ustawy o CIT. Tak skonstruowany przepis budzi pewne wątpliwości w szczególności w kwestii, czy podatnik – odliczając w 2022 r. nadwyżki kosztów usług i praw niematerialnych wyłączonych w poprzednich latach z kosztów uzyskania przychodu – jest w dalszym ciągu zobowiązany do kalkulowania limitów na zasadach obowiązujących do końca 2021 r. i rozliczania nieodliczonych kosztów do wysokości tych limitów obliczonych na 2022 r.
We wnioskach o wydanie indywidualnych interpretacji podatnicy wskazywali, że ich zdaniem – w związku z uchyleniem art. 15e ustawy o CIT – dotychczasowe limity dotyczące wydatków na usługi i prawa niematerialne (tj. 3 mln zł oraz 5 proc. EBITDA) już nie obowiązują, a wydatki wyłączone na podstawie tego przepisu w poprzednich latach podatkowych mogą zostać w całości odliczone w roku podatkowym 2022. Inne stanowisko konsekwentnie wyraża dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stoi on na stanowisku, że kwoty kosztów limitowanych do końca 2021 r. na podstawie art. 15e ustawy o CIT, a nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych, mogą zostać odliczone w 2022 r. i kolejnych latach podatkowych, przy czym podatnik, ustalając prawo do odliczenia, ustala limit przypadający na dany rok zgodnie z zasadami określonymi w tym przepisie (tak np. w interpretacji z 17 października 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.466.2022.2.PB czy w interpretacji z 30 września 2022 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.233.2022.2.SH).
Oznacza to, że stosując się do modelu postępowania przedstawionego w interpretacjach indywidualnych, podatnik, chcąc skorzystać z przysługujących odliczeń kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodu w poprzednich latach, musi zweryfikować, czy przysługujące mu odliczenie za poprzednie lata nie przekracza 5 proc. EBITDA plus 3 mln zł. Jeśli kwota odliczenia jest wyższa, odliczenie może przysługiwać w kolejnych latach. Tym samym – w zależności od wysokości kwoty, która pozostała podatnikowi do odliczenia z lat poprzednich – odliczenia kwot wyłączonych na podstawie art. 15e ustawy o CIT mogą być dokonywane nawet w kolejnych pięciu latach podatkowych (wliczając rok 2022). Odliczając w 2022 r. pozostałe nadwyżki jednorazowo – bez uwzględnienia limitów na dotychczasowych zasadach – podatnik naraża się na zainteresowanie ze strony fiskusa.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że obliczając limit na 2022 r., podatnik nie ma obowiązku uwzględniać kosztów na usługi i prawa niematerialne poniesionych w tym roku. Limit na dany rok odnosi się tylko do kosztów wyłączonych z poprzednich lat. Potwierdza to dyrektor KIS, wskazując, że jeżeli podatnik poniesie wydatki w rozumieniu art. 15e ust. 1 ustawy CIT w latach podatkowych następujących po 2021 r., to nie będą one miały znaczenia dla wyczerpywania wirtualnego limitu obliczonego na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy CIT. Limit będzie miał zastosowanie tylko do wydatków, które zostały poniesione w latach 2018–2021 i nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu ze względu na limity wyliczone na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy CIT (interpretacja indywidualna z 20 września 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.486.2022.1.BJ). ©℗

Podatek od przerzuconych dochodów

problem Kto i od czego musi zapłacić podatek od przerzuconych dochodów?
odpowiedź Podatek od przerzuconych dochodów został wprowadzony do ustawy o CIT w ramach Polskiego Ładu i obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Dla podatników z rokiem podatkowym innym niż kalendarzowy pierwszym rokiem, za który należy obliczyć podatek od przerzuconych dochodów, będzie rok rozpoczęty po 31 grudnia 2021 r. Podatek ten wynosi 19 proc. podstawy opodatkowania i jest rozliczany wraz z rocznym zeznaniem CIT, ale odrębnie od innych źródeł przychodów.
Podatnicy powinni zatem przeanalizować swoją sytuację za 2022 r. pod kątem konieczności zapłaty podatku od przerzuconych dochodów, gdyż w przypadku roku podatkowego równego z kalendarzowym na jego rozliczenie pozostało już niewiele czasu. Termin ten upływa 31 marca 2023 r., przy czym Ministerstwo Finansów rozważa przesunięcie terminu złożenia zeznania CIT – i być może też zapłaty podatku – do 30 czerwca 2023 r.
Jeśli przyjąć pewne uproszczenia, podatek w obecnym kształcie (czyli tym, który ma być stosowany do rozliczeń za 2022 r.) zakłada opodatkowanie wartości kosztów poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych innych niż podmioty podlegające opodatkowaniu od całości swoich dochodów w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego i prowadzące w tym państwie istotną rzeczywistą działalność gospodarczą, czyli np. podmioty ze Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii lub Kanady, jeżeli:
1) faktycznie zapłacony przez ten podmiot powiązany podatek dochodowy za rok, w którym otrzymał należność, jest niższy o 25 proc. od polskiego CIT (w praktyce może to dotyczyć efektywnej stawki 14,25 proc. i mniejszej, jeśli się uwzględni wszelkie zwroty, odliczenia etc.), oraz
2) koszty te są dalej wypłacane przez odbiorcę (podmiot powiązany) w formie np. dywidendy albo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, odliczane od podatku, podstawy opodatkowania lub dochodu, a wydatki takie stanowią co najmniej 50 proc. przychodów odbiorcy oraz 3 proc. kosztów podatkowych polskiego podmiotu wypłacającego.
Do kosztów, o których mowa powyżej, zalicza się:
1) koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz usług o podobnym charakterze;
2) wszelkiego rodzaju opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4–7 ustawy o CIT (czyli np. praw autorskich, licencji);
3) koszty przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze;
4) koszty finansowania dłużnego związane z uzyskaniem środków finansowych i korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych;
5) opłaty i wynagrodzenia za przeniesienie funkcji, aktywów lub ryzyk.
Podatnicy podatku od przerzuconych dochodów są zobowiązani wypełnić informację CIT/PD, która jest załącznikiem do deklaracji CIT-8. Podatnicy składają jeden załącznik niezależnie od liczby podmiotów powiązanych, na rzecz których dokonywano wypłat, przy czym nie jest wymagane podawanie w nim danych odbiorców.
Podstawa opodatkowania w praktyce powinna być rozumiana jako suma przerzuconych dochodów, czyli tych wydatków, które zostały poniesione na rzecz takiego kwalifikowanego powiązanego odbiorcy.
problem Kiedy jest spełniony wymóg prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej?
odpowiedź Przy ocenie, czy podmiot powiązany z Unii Europejskiej i EOG prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą – jako niezbędnego warunku niewliczania ww. kosztów do podstawy podatku od przerzucanych dochodów – bierze się pod uwagę w szczególności to, czy:
1) zarejestrowanie podmiotu wiąże się z istnieniem przedsiębiorstwa, w ramach którego wykonuje on faktycznie czynności stanowiące działalność gospodarczą, w tym czy podmiot ten ma lokal, wykwalifikowany personel oraz wyposażenie wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej;
2) podmiot ma możliwość samodzielnego decydowania o przeznaczeniu otrzymanej należności;
3) podmiot ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą danej należności.
Przy ocenie, czy rzeczywista działalność gospodarcza ma charakter istotny, bierze się pod uwagę w szczególności stosunek przychodów uzyskiwanych przez podmiot powiązany z prowadzonej rzeczywistej działalności gospodarczej do jego przychodów ogółem.
problem Czy można jakoś zmniejszyć wysokość podatku od przerzuconych dochodów?
odpowiedź Podatek ten pomniejsza się o:
  • kwotę podatku u źródła pobranego w związku z wypłatami z tytułu usług niematerialnych oraz należności licencyjnych na rzecz podmiotu powiązanego, który podlega rozpatrzeniu w kontekście podatku od przerzuconych dochodów;
  • wartość odpowiadającą iloczynowi wartości kosztów finansowania dłużnego wyłączonych w roku podatkowym na podstawie przepisów o niedostatecznej kapitalizacji (art. 15c ustawy o CIT) oraz stawki 19 proc. ©℗

Obowiązki raportowe

problem Kogo dotyczy obowiązek publikacji informacji o realizacji strategii podatkowej? Jak prawidłowo go wypełnić?
odpowiedź Do sporządzenia i podania do publicznej wiadomości na swojej stronie internetowej informacji o realizowanej strategii podatkowej ustawodawca zobowiązał dużych podatników, tj. podatkowe grupy kapitałowe oraz podatników, u których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym przekroczyła równowartość 50 mln euro. Ustawa o CIT wskazuje przykładowy katalog informacji i danych, które taka publikacja powinna zawierać. Ustawodawca wskazał m.in. na informacje dotyczące: realizacji przez podatnika obowiązków podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stosowanych procesów i procedur podatkowych, współpracy z organami Krajowej Administracji Skarbowej czy transakcji z podmiotami powiązanymi, a także informacje o: zgłaszanych schematach podatkowych z podziałem na podatki, których dotyczą, planowanych lub podejmowanych przez podatnika działaniach restrukturyzacyjnych, złożonych wnioskach o interpretacje podatkowe. Zakres danych jest więc szeroki, a precyzyjne ich dobranie w taki sposób, by z jednej strony spełnić ustawowy obowiązek, a z drugiej nie ujawniać danych wrażliwych dla organizacji, może być wyzwaniem.
Podatnicy objęci tym obowiązkiem mają za zadanie przygotować i podać do publicznej wiadomości informacje o realizacji strategii podatkowej do końca 12. miesiąca następującego po zakończeniu każdego roku podatkowego. Jeżeli rok podatkowy jest tożsamy z rokiem kalendarzowym, to obowiązek sporządzenia informacji za 2022 r. należy wypełnić do 31 grudnia 2023 r.. Natomiast termin na sporządzenie informacji za 2021 r. dla większości podatników upłynął już 31 grudnia 2022 r.
Uwaga! O miejscu publikacji (adresie www) informacji należy poinformować naczelnika właściwego urzędu. Niepoinformowanie naczelnika jest zagrożone karą w wysokości do 250 tys. zł.
Istotne jest również rozróżnienie terminów „strategia podatkowa” i „informacja o realizowanej strategii podatkowej”. Ustawodawca nałożył na podatników tylko obowiązek sporządzenia i publikacji informacji o realizacji strategii podatkowej. Jednakże dobrą praktyką będzie także przygotowanie samej strategii podatkowej zawierającej założenia i cele polityki podatkowej spółki. Polityka podatkowa jest kluczowym elementem zarządzania przedsiębiorstwem i umożliwia jego rozwój. Dobrze przygotowana polityka buduje też obraz transparentnego podmiotu, a dodatkowo jest elementem społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. Corporate Social Responsibility, CSR).
problem Kto i w jakim terminie musi przekazać informacje na temat struktury właścicielskiej spółki nieruchomościowej?
odpowiedź Spółki nieruchomościowe oraz ich wspólnicy po raz drugi zmierzą się z obowiązkiem raportowania swojej struktury właścicielskiej. Termin na złożenie informacji za 2022 r. dla spółek o roku podatkowym równym kalendarzowemu upływa 31 marca 2023 r., a dla innych spółek upływa z końcem trzeciego miesiąca po zakończeniu roku podatkowego spółki nieruchomościowej. Co istotne, ustawodawca termin na raportowanie oderwał od terminu składania deklaracji podatkowej. Zatem potencjalne przesunięcie terminu składania deklaracji CIT może nie mieć wpływu na ten obowiązek raportowy.
Do raportowania są zobowiązane zarówno same spółki nieruchomościowe (a więc podmioty spełniające definicję ustawową), jak i ich wspólnicy, to jest podatnicy posiadający – bezpośrednio lub pośrednio – udziały (akcje) dające co najmniej 5 proc. praw głosu w spółce albo ogół praw i obowiązków dający co najmniej 5 proc. prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną, albo co najmniej 5 proc. ogólnej liczby tytułów uczestnictwa lub praw o podobnych charakterze. Trzeba podkreślić, że ustawodawca wskazał również na pośrednie posiadanie udziałów (akcji), co może spowodować, że zobowiązane do raportowania będą również spółki umiejscowione o kilka szczebli wyżej w strukturze. Trzeba zwrócić uwagę, że raportowanie może dotyczyć również podmiotów zagranicznych.
Wątpliwości budzi to, czy polski ustawodawca może skutecznie nałożyć na zagraniczny podmiot taki obowiązek, a następnie skutecznie go wyegzekwować. To o tyle istotny problem, że brak złożenia takiej informacji może pociągać za sobą odpowiedzialność na podstawie ustawy z 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 859; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 2600).
Raportowanie we wrześniu 2022 r. pokazało, jak niedopracowane są przepisy i z jaką łatwością ustawodawca nakłada na podatników nowe obowiązki, nie biorąc w ogóle pod uwagę nakładu czasu i pracy koniecznych do ich zrealizowania. Jedną z wątpliwości, które powstały w zeszłym roku, było to, że oficjalna schema zobowiązywała do wskazania polskiego numeru NIP także w odniesieniu do podmiotów zagranicznych. Przy czym w zeszłym roku dopuszczalne było złożenie informacji także za pośrednictwem ePUAP. Podmioty, które złożyły formularze niezwierające NIP poprzez ePUAP, otrzymują aktualnie nieformalne wezwania drogą mailową lub telefoniczną do ponownego złożenia informacji uzupełnionych o polski NIP.
Należy zwrócić uwagę, że informacje składane do końca marca 2023 r. za 2022 r. mogą zostać złożone wyłącznie przez bramkę Ministerstwa Finansów na oficjalnej schemie. Bramka ta uniemożliwia przyjęcie informacji bez wskazania polskiego NIP. Przyjęcie podejścia ostrożnościowego i raportowanie przez podmioty zagraniczne będzie więc wymagało w tym roku uzyskania polskiego NIP. ©℗