Jeżeli w przepisie podatkowym znajduje się odesłanie do przepisów odrębnych, to dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie może odmówić ich interpretacji – orzekł ponownie Naczelny Sąd Administracyjny.
Podobny wyrok zapadł 13 stycznia 2022 r. (sygn. akt II FSK 1158/19). Pisaliśmy o nim w artykule „Fiskus musi wyjaśnić sposób prowadzenia ewidencji rachunkowej” (DGP nr 20/2022).
W najnowszej sprawie również chodziło o zastąpienie papierowego systemu przechowywania dokumentów (faktur, paragonów, rachunków, not księgowych itp.) systemem elektronicznym. Pliki cyfrowe miały być zapisywane w formatach niepodlegających edytowaniu i być wierną kopią dokumentów źródłowych. Te natomiast, po ich digitalizacji, nie byłyby dalej archiwizowane. Centralny system teleinformatyczny umożliwiałby zarówno wyszukiwanie, jak i wydruk oraz zapisywanie kopii.
Spółki, które wystąpiły o interpretację, chciały się upewnić się, że archiwizowane w ten sposób wydatki będą mogły zaliczyć do podatkowych kosztów. Spytały też, czy przechowywane elektronicznie dokumenty będą dawać podstawę do wyliczenia pomocy publicznej (zwolnienia z podatku) z tytułu działalności na terenie specjalnych stref ekonomicznych.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odmówił wydania interpretacji. Stwierdził, że ustawa o CIT nie zawiera przepisów o sposobie przechowywania dokumentów księgowych, natomiast art. 9 ust. 1 odwołuje się do ustawy o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 217 ze zm.), która nie stanowi prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 1 i 2 ordynacji podatkowej.
Spółki się z tym nie zgodziły. Argumentowały, że art. 9 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje na konieczność prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami.
WSA w Rzeszowie przyznał im rację. Stwierdził, że ustawodawca – poprzez treść art. 9 ust. 1 ustawy o CIT – bez wątpienia uznał księgi rachunkowe za mające znaczenie podatkowe i służące określonym celom podatkowym. Skoro więc odwołał się do odrębnych przepisów, to należy uznać, że w tym zakresie ustawa o rachunkowości należy do przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 1 i 2 ordynacji (sygn. akt I SA/Rz 696/21).
Wątpliwości co do tego nie miał również NSA. – Organ podatkowy powinien w takiej sytuacji wydać interpretację i odnieść się merytorycznie do problemu – stwierdził sędzia Jerzy Płusa i przywołał m.in. wyrok NSA z 12 czerwca 2018 r. (sygn. akt II FSK 3398/17).
Argumentem sądu było również to, że skoro organy podatkowe mogą w trakcie postępowania podatkowego lub kontroli stanąć przed podobnym problemem (czy elektroniczny sposób dokumentowania wydatków uprawnia do zaliczenia do kosztów), to nic nie stoi na przeszkodzie, aby zagadnienie to było także przedmiotem interpretacji.
orzecznictwo
Wyrok NSA z 7 kwietnia 2022 r., sygn. akt II FSK 141/22 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia