Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pozwolił podatnikowi CIT zamortyzować w trzy lata lokale niemieszkalne wyodrębnione z używanego wcześniej hotelu. Nie zgodził się na to wobec podatnika PIT.
Tym samym inaczej zinterpretował analogiczne przepisy: art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Oba pozwalają na przyjęcie indywidualnej (własnej) stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika. Dotyczy to także nieruchomości niemieszkalnych. W niektórych przypadkach zastrzeżenie jest tylko takie, aby okres amortyzacji nie był krótszy niż trzy lata.
Dyrektor KIS odniósł się do tej kwestii w dwóch interpretacjach, wydanych w podobnym stanie prawnym. Jedna – z 8 lipca br. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.131.2021.2.PB, opublikowana w bazie Ministerstwa Finansów) dotyczyła podatnika CIT i jest dla niego korzystna. Druga – z 7 lipca br. (sygn. 0115-KDIT3.4011.351.2021.2.AWO, nieopublikowana dotychczas w bazie MF) dotyczyła podatnika PIT i jest niekorzystna.
W CIT…
W pierwszym przypadku chodziło o spółkę komandytową będącą od 1 maja br. podatnikiem CIT. Spółka nabyła hotel (budynek niemieszkalny) i postanowiła wyodrębnić poszczególne lokale, a następnie większość z nich odsprzedać jako towary handlowe (przewidywany okres ich użytkowania byłby krótszy niż rok).
Kilka lokali planowała jednak zachować. Zamierzała więc wprowadzić je do ewidencji środków trwałych, a następnie wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej (np. w celach najmu).
Chciała się upewnić, że lokale te, po ich wyodrębnieniu i wprowadzeniu do ewidencji, będzie mogła amortyzować zgodnie z ustaloną przez siebie indywidualnie stawką amortyzacji.
We wniosku o interpretację poinformowała, że budynek został posadowiony na początku XX w. i już wtedy był użytkowany – przez inny podmiot (ostatnio był amortyzowany według stawki 2,5 proc. rocznie).
Spółka uważała, że wyodrębnienie lokali nie oznacza wytworzenia nowych, dotychczas niewykorzystywanych pomieszczeń. Nadal będą one stanowić część budynku, który został wzniesiony i oddany do używania już na początku XX w., a przynajmniej zgodnie z przedłożonymi dokumentami – w 1966 r.
Dyrektor KIS się z tym zgodził. Stwierdził, że spółka spełni wszystkie przesłanki uprawniające do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT), skoro:
■ po nabyciu budynku wyodrębnione lokale zostaną wprowadzone po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych spółki,
■ przed nabyciem budynku był on używany przez inny podmiot niż spółka przez co najmniej 60 miesięcy,
■ wyodrębnione lokale będą stanowić środki trwałe i zostaną zaliczone do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.
Potwierdził zatem, że spółka może przyjąć krótki czas amortyzacji, z tym że nie krótszy niż trzy lata.
W PIT...
Inaczej dyrektor KIS odpowiedział podatnikowi PIT. W interpretacji również chodziło o wyodrębniony lokal zaliczony do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych. Dyrektor KIS stwierdził, że nie można w tym przypadku zastosować art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, który mówi o amortyzacji nie krótszej niż trzy lata. Wskazał, że tym przepisem są objęte wyłącznie „budynki (lokale) i budowle, inne niż wymienione w pkt 4”.
W punkcie 4 art. 22j ust. 1 mowa jest o: „budynkach (lokalach) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 proc.”. W tym wypadku podatnik może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, lecz okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W związku z tym – jak stwierdził organ – podatnik może zastosować tylko ten przepis – art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT.
OPINIA
Dyrektor KIS przeoczył wyjątek
Maria Tsima prawnik z kancelarii Staniek & Partners
To niedopuszczalna sytuacja, że dla podobnych stanów faktycznych analogiczne przepisy w CIT i PIT, w stosunku do których do tej pory nie było większych problemów, są interpretowane odmiennie.
W obu stanach faktycznych zostały spełnione wszystkie przesłanki uprawniające do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i analogicznie w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Treść tych przepisów jest identyczna. Nie są to regulacje niedookreślone i w konsekwencji co do zasady nie dają możliwości różnej interpretacji.
Jednak w interpretacji z 7 lipca br., odnoszącej się do podatnika PIT, dyrektor KIS popełnił błąd, bo nie uwzględnił wyjątku zapisanego w lit. a art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.
Dotyczy on trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, które można amortyzować nie krócej niż trzy lata.
Budynek, o którym była mowa we wniosku o interpretację, mieści się w rodzaju 109 KŚT (inne budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania) – co zauważył dyrektor KIS w interpretacji w sprawie CIT.©℗
