Poinformowało o tym Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską (nr 2323/12). Resort podkreślił, że przychody z instrumentów finansowych są zaliczane do odrębnego niż działalność gospodarcza źródła przychodów (kapitałów pieniężnych). W związku z tym nie można ich łączyć z przychodami z działalności gospodarczej. Wyjątek stanowi tylko taka sytuacja, w której obrót instrumentami finansowymi jest przedmiotem działalności gospodarczej, gdzie odpłatne zbycie pochodnych instrumentów finansowych lub realizacja praw z nich wynikających stanowi realizację przedmiotu działalności.

Dochód lub stratę uzyskaną z kapitałów pieniężnych, w tym z opcji walutowych, które stanowią odrębne źródło przychodów od działalności gospodarczej, rozlicza się w zeznaniu podatkowym PIT-38

Zbycie pochodnych instrumentów finansowych oraz realizacja praw z nich wynikających w innych przypadkach stanowi przychód z kapitałów pieniężnych. Sytuacja taka występuje także w przypadku, gdy obrót instrumentami finansowymi jest ekonomicznie uzasadniony w prowadzeniu działalności gospodarczej, jeżeli nie stanowi realizacji przedmiotu działalności podmiotu gospodarczego, czyli nie następuje w wykonaniu tej działalności, ale tylko w związku z nią. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 5 października 2011 r., sygn. akt II FSK 277/11).
Ministerstwo Finansów wyjaśniło, że zgodnie z art. 30b ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.) dochody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz realizacji praw z nich wynikających podlegają opodatkowaniu 19-procentową stawką (podobnie jak dochód z papierów wartościowych, np. akcji).
Dochód jest różnicą między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia i wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych. W przypadku poniesienia w roku podatkowym straty z kapitałów pieniężnych podatnik ma prawo obniżyć dochód z tego źródła (z kapitałów pieniężnych) w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50 proc. kwoty tej straty.