Przepis ten jest niezrozumiały. Przede wszystkim nie jest jasne, w jaki sposób koszt pośredni może dotyczyć danego okresu. Na pewno nie chodzi o to, że „dotyczą” przychodu osiąganego w danym okresie, gdyż koszty, które można przyporządkować przychodom, są kosztami bezpośrednimi. Wydaje się zatem, że zakresem tego przepisu objęte są koszty, w związku z ponoszeniem których otrzymywane świadczenia są rozłożone w czasie. Jeżeli świadczenia te rozłożone są w okresie dłuższym niż rok podatkowy, należy ustalić, czy jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego. Jeżeli nie jest to możliwe, to zgodnie z cytowanym przepisem potrącalność kosztu rozłożona zostanie w czasie proporcjonalnie do okresu, którego te koszty dotyczą.
Znacznie więcej kontrowersji pojawi się w sytuacji, jeżeli będzie możliwe określenie, jaka część kosztów dotyczy danego roku podatkowego. Znów nie jest jasne, czy należy kierować się: ogólną zasadą wynikającą z pierwszego zdania art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którą koszty pośrednie są potrącalne w momencie ich poniesienia, czy też wyraźną sugestią zawartą w drugim zdaniu tego przepisu, zgodnie z którą należałoby w danym roku odliczyć tylko te koszty, które dotyczą tego roku. Wydaje się, że prymat interpretacji literalnej nakazuje przyjąć, że koszty pośrednie, które dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, i w stosunku do których możliwe jest ustalenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, potrącalne będą w dniu ich poniesienia.
Wniosek taki obnaża niespójność omawianej regulacji. Przepis ten niepotrzebnie burzy pewną logikę potrącalności kosztów w CIT, dlatego zasadny jest postulat jego usunięcia z obrotu prawnego.
not. EM