Porozumienie cenowe może dotyczyć transakcji, które mają być dokonane po złożeniu wniosku o zawarcie porozumienia, jak i tych, których realizację rozpoczęto przed złożeniem wniosku.

ANALIZA
Precedensowy wyrok WSA w Warszawie w sprawie tzw. porozumień cenowych regulowanych przepisami działu IIa Ordynacji podatkowej oznacza usunięcie jednej z przeszkód stojących na drodze podatników do uzyskiwania decyzji w sprawie porozumienia. Trzeba pamiętać, że porozumienia cenowe to jedyna instytucja dostępna podatnikowi, która zapewnia gwarancję, że zastosowana przez niego metoda kalkulacji ceny w transakcji wewnątrzgrupowej nie zostanie zakwestionowana przez organy podatkowe.
Zgodnie z podważonym stanowiskiem ministra finansów, jeżeli transakcja objęta wnioskiem została sfinalizowana przed wydaniem decyzji w sprawie porozumienia, postępowanie powinno zostać umorzone jako bezprzedmiotowe. Oznaczałoby to dla podatnika bezpowrotną utratę możliwości uzyskania urzędowego potwierdzenia prawidłowości metody kalkulacji ceny oraz, co nie mniej ważne, przepadek wysokiej opłaty za złożenie wniosku. Wykładnia regulacji prawnych stosowana przez ministerstwo otwierałaby też niebezpieczną furtkę do przedłużania postępowania do momentu, kiedy podatnik - zmuszony okolicznościami biznesowymi - musiałby zawrzeć transakcję objętą wnioskiem.
Minister finansów oparł swój pogląd na analizie art. 20i par. 2 Ordynacji podatkowej, który reguluje proceduralne kwestie związane z doręczaniem decyzji w sprawie porozumienia. Przepis ten stanowi, że decyzje doręcza się podmiotom z którymi mają być dokonywane transakcje. Zdaniem ministra, z cytowanego fragmentu rzekomo wynika, że porozumienia cenowe mogą dotyczyć wyłącznie transakcji niezakończonych w momencie wydania decyzji. Z tym twierdzeniem nie zgodził się sąd. Zdaniem WSA, nie istnieją przeszkody prawne, aby transakcje sfinalizowane po złożeniu wniosku o porozumienie cenowe mogłyby być przedmiotem porozumień cenowych.
Stanowisko strony skarżącej podzielone przez WSA wynika z analizy art. 20c Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym porozumienie cenowe może dotyczyć transakcji, które mają zostać dokonane po złożeniu wniosku o zawarcie porozumienia, jak i transakcji, których realizację rozpoczęto przed dniem złożenia wniosku. Artykuł 20c odnosi się wyłącznie do momentu złożenia wniosku i nie odnosi się do momentu wydania czy doręczenia decyzji w sprawie porozumienia, natomiast art. 20i Ordynacji podatkowej ma charakter proceduralny i nie może być traktowany jako przepis szczególny w stosunku do art. 20c.
Omawiany wyrok WSA nie jest prawomocny, ministrowi finansów służy od niego skarga kasacyjna. Jeżeli się uprawomocni, będzie miał istotne znaczenie dla praktyki instytucji porozumień cenowych.
Trzeba stwierdzić, że przepisy o porozumieniach cenowych zawierają szereg nieścisłości, których wyjaśnienie i doprecyzowanie będzie konieczne, jeżeli przepisy te mają być wykorzystywane w praktyce w szerszym zakresie niż dotychczas. Przykładowo - kwestią, która czeka na wyjaśnienie, jest zakres metod, które mogą być wykorzystane przez podatnika do ustalenia ceny w przypadku wartości niematerialnych. Ministerstwo Finansów sugeruje, że metody szacowania wymienione w ustawach o podatku dochodowym, poza nielicznymi sytuacjami, nie są miarodajne dla ustalania cen wartości niematerialnych, z drugiej zaś strony sygnalizuje, że metod innych niż wymienione w przepisach o cenach transferowych akceptować nie będzie.
Sygn. akt III SA/Wa 1446/07
Ważne!
Przepisy o porozumieniach cenowych zawierają nieścisłości, których doprecyzowanie będzie konieczne, jeżeli przepisy te mają być wykorzystywane w szerszym zakresie niż dotychczas
EWA BŁASZCZAK
doradca podatkowy kierujący Zespołem Cen Transferowych w kancelarii podatkowej Ożóg i Wspólnicy
MARIUSZ GUMOLA
doradca podatkowy w Zespole Postępowań Podatkowych i Sądowych
EWA BŁASZCZAK, MARIUSZ GUMOLA