Modelowa Konwencja OECD stanowi wzorzec dla państw członkowskich OECD – w tym Polski – dla kształtowania ich własnych konkretnych dwustronnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodu albo dochodu i majątku. Kto jeszcze korzysta z Konwencji?
Modelowa Konwencja OECD jest również stosowana jako model przez większość innych państw świata, niebędących członkami OECD. Jednak wiele państw, które nie są członkami OECD, zgłosiło formalnie do OECD odmienne stanowisko co do niektórych konkretnych postanowień Modelowej Konwencji OECD, a także do treści oficjalnego Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, zastrzegając sobie tym samym prawo do odmiennego niż w Modelowej Konwencji OECD formułowania treści poszczególnych artykułów własnych umów oraz odmiennej ich interpretacji.
Odmienne stanowiska co do Modelowej Konwencji OECD zgłosiło 25 państw, w tym wiele państw członkowskich Unii Europejskiej (Estonia, Litwa, Łotwa, Bułgaria, Rumunia i Słowacja), kilka państw o istotnej pozycji gospodarczej (m.in. Afryka Południowa, Argentyna, Brazylia, Chiny, Izrael, Rosja i Ukraina) i wiele innych państw (m.in. Albania, Białoruś, Filipiny, Chorwacja, Gabon, Malezja, Maroko, Serbia i Czarnogóra, Tajlandia, Tunezja, Wybrzeże Kości Słoniowej oraz Wietnam).
Odmienne stanowiska państw nieczłonkowskich i stosowne zastrzeżenia zostały zgłoszone praktycznie do wszystkich artykułów Modelowej Konwencji OECD, jedynie z wyjątkiem artykułu 27, dotyczącego tzw. wzajemnej pomocy w poborze podatków. Najwięcej uwag i zastrzeżeń zgłoszono do artykułu 4 (miejsce zamieszkania), artykułu 5 (zakład), artykułu 7 (zyski przedsiębiorstw), artykułu 10 (dywidendy), artykułu 11 (odsetki), artykułu 11 (należności licencyjne), artykułu 13 (zyski kapitałowe) i artykułu 24 (równe traktowanie).

Dr Janusz Fiszer, partner w Kancelarii Prawnej White & Case i docent UW