Przepis art. 87 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług określa jedynie techniczny sposób przekazania nadwyżki podatku naliczonego nad należnym i nie stanowi materialnoprawnej podstawy do zwrotu tego podatku.

STAN FAKTYCZNY
Podatnik w czerwcu 2005 roku złożył deklarację podatkową VAT-7 za kwiecień 2005 r., w której wykazał nadwyżkę podatku do zwrotu na rachunek bankowy. Pod koniec lipca podatnik poprosił na piśmie o przekazanie nadpłaty na wskazany nowy rachunek bankowy, co miało związek z likwidacją działalności gospodarczej.
UZASADNIENIE
Organy podatkowe odmówiły dokonania zwrotu VAT. Podatnik zakończył działalność gospodarczą z końcem kwietnia 2005 r., o czym poinformowała organ podatkowy, składając formularz VAT-Z. Organy podatkowe wskazały, że w świetle przepisu art. 87 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika. Dlatego przepisy ustawy o VAT nie przewidują możliwości dokonania zwrotu różnicy podatku w innej formie niż ta, o której mowa wyżej. Nie jest więc możliwe otrzymanie zwrotu np. w gotówce, czy też na inny rachunek, który nie był wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym. Spór ostatecznie trafił do sądu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę podatnika.
Sąd podzielił stanowisko skarżącego, że w stanie faktycznym i prawnym obowiązującym w rozpoznawanej sprawie był on uprawniony do otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2005 r.
W ocenie sądu, wychodząc z założenia, że ustawodawca działa w sposób racjonalny, uzasadnia stwierdzenie, że przyjmuje on na drodze pewnej fikcji prawnej dalsze istnienie przedsiębiorcy na potrzeby zrealizowania określonego celu, jakim jest rozliczenie ostatniego miesiąca prowadzonej przez niego działalności. Przepis art. 87 ust. 2 ustawy o VAT określa zdaniem WSA jedynie techniczny sposób przekazania nadwyżki podatku naliczonego nad należnym i nie stanowi materialnoprawnej podstawy do zwrotu tego podatku. Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do absurdalnej sytuacji, w której podatnik byłby zmuszony ponosić koszty utrzymania rachunku bankowego związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, także po jej zakończeniu, jedynie z obawy, iż zamknięcie rzeczonego rachunku narazi go na utratę prawa do zwrotu różnicy podatku.
Wyrok WSA w Warszawie z 19 stycznia 2007 r., niepublikowany
SYGN. AKT III SA/Wa 2790/06
ALEKSANDRA TARKA