Od 1 stycznia 2007 r. zmianie uległa definicja kosztów uzyskania przychodu, jak również data i sposób uznania wydatku za koszt podatkowy zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty uzyskania przychodów zostały podzielone na koszty bezpośrednie i koszy poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.
Zmiana ta oznacza, że ustawodawca dopuścił wprost możliwość zaliczania do kosztów podatkowych również wydatków, które mają jedynie pośredni związek z przychodem. Regulacja ta jest bardzo istotna dla podatników, ponieważ oszczędza im każdorazowego wykazywania wpływu danego wydatku na osiągnięty przychód. Należy dodać, że nowa regulacja zgodna jest z dotychczasową linią orzecznictwa sądów administracyjnych. Przykładowo wskazać można wyrok NSA z 20 maja 2003 r. (ISA/Wr 2854/00). W wyroku tym sąd stwierdził, że dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.
Istnieje również wiele innych orzeczeń, w których sądy uznawały, że kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Ważne jest jednak, aby podatnik potrafił wykazać, że sam wydatek, jak również jego wysokość są racjonalne (np. wyrok NSA z dnia 12 maja 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 482/97). Takie podejście oznacza w praktyce, że uzasadnieniem dla wydatku może być np. dążenie do uniknięcia ryzyka wystąpienia strat czy też zachowania płynności finansowej.
ANDRZEJ DĘBIEC
partner Kancelaria Lovells
Not. KT
ikona lupy />
Andrzej Dębiec, partner Kancelaria Lovells / DGP