Subskrybuj nas na Youtube
Zbiorniki nie muszą być związane z linią produkcyjną. Skoro jednak są niezbędne do wyprodukowania jogurtów z wkładem owocowym lub warzywnym, to od ich dzierżawy trzeba pobrać daninę – orzekł WSA w Warszawie.
Chodziło o spółkę z branży spożywczej, która produkuje i sprzedaje tzw. wsady owocowe i warzywne do produkcji jogurtów i innych wyrobów mleczarskich oraz wyrobów cukierniczych. Do ich transportu spółka wykorzystuje specjalne kontenery przystosowane do przechowywania i przewozu wsadów. Muszą być one szczelne i nadawać się do pakowania pod ciśnieniem. Spółka ich nie posiada, więc dzierżawi je od podmiotów z Niemiec, podobnie jak cysterny na syropy cukrowe.
Spór sprowadzał się do tego, czy kontenery i cysterny należy uznać za urządzenia przemysłowe i w konsekwencji czy od opłat uiszczanych za ich dzierżawę spółka musi pobierać w Polsce tzw. podatek u źródła.
Zasadniczo pobiera się go ‒ zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT – m.in. od przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Również z art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podatkiem u źródła mogą być objęte należności licencyjne m.in. za użytkowanie urządzenia przemysłowego.
Spółka była przekonana, że dzierżawione przez nią kontenery i cysterny nie są urządzeniami przemysłowymi, bo – jak tłumaczyła ‒ nie są one w ogóle urządzeniami. Podkreśliła, że ustawa o CIT ich nie definiuje, dlatego posłużyła się definicją słownikową. Wskazała, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (internetowym słownikiem PWN) urządzeniem jest:
- mechanizm lub zespół elementów, przyrządów służących do wykonywania określonych czynności ułatwiających pracę, urządzenie przeładunkowe, transportowe,
- przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonujący lub ułatwiający określoną pracę,
- mechanizm lub zespół mechanizmów służący do wykonania określonych czynności.
Spółka stwierdziła, że w świetle tej definicji dzierżawione przez nią kontenery i cysterny nie są urządzeniami. Ponadto – argumentowała – nie mają one związku z przemysłem.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej był innego zdania. W interpretacji (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.299.2019.1.JS) nie miał wątpliwości, że w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT kontenery oraz cysterny na surowce mieszczą się w pojęciu urządzenia przemysłowego (w tym środków transportu). Tym samym również na gruncie polsko-niemieckiej umowy są urządzeniami przemysłowymi i czynsz dzierżawny jest należnością licencyjną, o której mowa w art. 12 ust. 3 tej umowy.
Dyrektor KIS wyjaśnił, że pojęcie urządzenia „przemysłowego, handlowego lub naukowego” obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji, wąsko rozumianego handlu (hurtowego i detalicznego) bądź nauki.
Z fiskusem zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Jak wyjaśnił sędzia Waldemar Śledzik, ani w interpretacjach indywidualnych, ani w orzecznictwie sądów nie ma jednolitej wykładni pojęcia urządzeń przemysłowych. Zastosowanie mają trzy rodzaje przepisów: Modelowa Konwencja OECD, ustawa o CIT oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym wypadku umowa polsko-niemiecka).
Sędzia zwrócił uwagę na to, że pojęcie urządzenia przemysłowego nie zostało zdefiniowane w art. 21 ustawy o CIT. Jednak zdaniem WSA należy je rozumieć szeroko, stosując wykładnię: językową, funkcjonalną i celowościową.
Sędzia wskazał, że w świetle Modelowej Konwencji OECD urządzeniem przemysłowym jest każdy materialny, ruchomy przedmiot niezbędny do realizowania działań. Jest to też samolot, samochód, kontener, a nawet satelita. To, że dany zbiornik nie jest połączony z linią produkcyjną, nie ma znaczenia. Ważne jest to, że jest niezbędny do produkcji – w tym przypadku do wyprodukowania jogurtów z wkładem owocowym lub warzywnym. Wyrok jest nieprawomocny.
orzecznictwo
Wyrok WSA w Warszawie z 13 sierpnia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2378/19.www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
