ANDRZEJ DĘBIEC
partner Kancelaria Lovells
Omawiając tę kwestię pragnę skupić się na świadczeniach dodatkowych, wybiegających poza te, których obowiązek spełnienia wynika z przepisów prawa. Warto wspomnieć, że zgodnie z regulacjami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.), na pracodawcy ciąży obowiązek sfinansowania pracownikowi badań wstępnych, okresowych i kontrolnych. W określonych sytuacjach przepisy szczególne mogą także nakładać inne obowiązki.
Ponoszone przez pracodawców wydatki na zapewnienie pracownikom dodatkowej opieki medycznej mogą być rozpatrywane jako koszty uzyskania przychodów podlegające odliczeniu. Wraz z wejściem w życie zmian wprowadzonych nowelizacją ustaw o podatkach dochodowych zmieniły się także zasady rozliczania tego typu wydatków.
Przypomnę, że do końca 2006 roku w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.), znajdował się przepis wyraźnie wyłączający zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z finansowaniem świadczeń zdrowotnych przez pracodawcę na rzecz pracowników, z wyjątkiem kosztów takich świadczeń, do których ponoszenia zobowiązywały pracodawcę przepisy innych ustaw. Taka jednoznaczna regulacja powodowała, że żadne z dodatkowych świadczeń zapewnianych przez pracodawcę ponad te, które wynikały z innych przepisów, nie mogły zostać włączone w poczet kosztów.
W wyniku wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2007 r. zmian poszerzona została ogólna definicja kosztów uzyskania przychodów, która obecnie przewiduje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione nie tylko w celu osiągnięcia przychodów, ale także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wykreślono także wyżej przywoływany przepis zabraniający zaliczania do kosztów wydatków na dodatkowa opiekę. Tym samym obecnie wszelkie wydatki ponoszone na świadczenia medyczne - zarówno te obowiązkowe, jak i dodatkowe - powinny być oceniane w świetle zasad ogólnych i zgodnie z tymi zasadami mogą być one w pełni zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, iż wydatki te ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia lub zachowania ich źródła, a także nie są wymienione na tzw. czarnej liście wydatków zakazanych.
Znacznie więcej wątpliwości związanych jest z opodatkowaniem takich świadczeń po stronie pracowników. W art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.), bardzo szeroko wskazane zostały przychody pracowników podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Za takie przychody uważa się nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale praktycznie wszystkie inne świadczenia, które pracownik otrzymał w związku z wykonywaną pracą. Wśród nich znajdują się także świadczenia związane korzystaniem z opłaconej, dodatkowej opieki medycznej. Z punktu widzenia pracowników opodatkowanie otrzymywanych od pracodawcy świadczeń, z których nawet nie zawsze muszą korzystać, jest niewątpliwie niekorzystne. Pamiętać bowiem należy, iż pracodawca jedynie zapewnia pracownikom możliwość skorzystania z darmowej opieki, co nie oznacza, że oni z niej rzeczywiście korzystają.
Not. KT
Komentarze