Subskrybuj nas na Youtube
Stawka 8 proc. nie przysługuje, jeżeli z zaświadczenia starosty wynika, że lokal, choć apartamentowy, jest w istocie użytkowy – wynika z wyroku NSA.
Zasadniczo 8 proc. VAT jest przewidziane dla budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (art. 41 ust. 12 ustawy o VAT). Chodzi m.in. o lokale mieszkalne o powierzchni do 150 mkw. w budynkach mieszkalnych i niektórych budynkach niemieszkalnych (zaklasyfikowanych do działu 12 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych).
Spór z fiskusem toczył deweloper, który realizował inwestycję – zespół budynków z apartamentami o powierzchni nieprzekraczającej 150 mkw. Każdy z apartamentów spełniał, pod względem technicznym, warunki lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem na stały pobyt ludzi.
Z decyzji administracyjnych wynikało jednak, że apartamenty nie są lokalami mieszkalnymi, tylko użytkowymi o charakterze rekreacyjnym i wypoczynkowym.
Deweloper przekonywał, że dla celów podatkowych znaczenie mają cechy lokali, a nie pozwolenie na budowę czy zaświadczenie starosty.
Nie zgodził się z tym dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy. Stwierdził, że skoro starosta w wydanych zaświadczeniach określił apartamenty jako lokale inne niż mieszkalne (lokale apartamentowe), to – dla potrzeb podatkowych – nie można ich kwalifikować jako mieszkalnych (nawet jeśli mogłyby być za takie uznawane).
Stanowisko fiskusa potwierdziły sądy. WSA w Szczecinie powołał się m.in. na wyrok NSA z 11 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 702/13), w którym sąd orzekł, że niższa stawka VAT nie dotyczy sprzedaży lokali określonych w aktach notarialnych jako użytkowe o charakterze turystycznym. Niekorzystny dla dewelopera był też wyrok sądu kasacyjnego. Sędzia Maja Chodacka podkreśliła, że o stawce VAT decyduje zaświadczenie starosty, a nie cechy lokalu.
Sędzia przywołała również inny wyrok NSA z 10 lutego 2015 r. (sygn. akt I FSK 1976/13). Sąd podkreślił w nim, iż wprowadzenie preferencyjnej stawki podatkowej miało zwiększać dostępność do własnych mieszkań, a nie obniżać koszty budowy obiektów turystycznych i rekreacyjnych, których podstawowym zadaniem jest realizowanie innych niż mieszkaniowe potrzeb konsumentów.
ORZECZNICTWO
Wyrok NSA z 21 lutego 2019 r., sygn. akt I FSK 1352/16.
