Subskrybuj nas na Youtube
Szkoła wyższa, której studenci uczą się fachu na dodatkowych, publicznych pokazach, nie płaci od nich podatku. Są bowiem ściśle związane z misją edukacyjną – orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE.
Chodziło o brytyjską szkołę wyższą, oferującą szkolenia m.in. z zakresu gastronomii i hotelarstwa. Szkoła prowadziła również restaurację, w której studenci zdobywali umiejętności praktyczne, pod nadzorem doświadczonych ekspertów. Przygotowywali m.in. dodatkowe pokazy kulinarne dla osób zarejestrowanych w bazie danych i otrzymujących regularnie powiadomienia o wydarzeniach organizowanych przez szkołę. Płaciły one tylko 80 proc. zwykłej ceny usługi.
Szkoła uważała, że pokazy są wolne od podatku jako ściśle związane z edukacją. Innego zdania był brytyjski fiskus. Gdy spór trafił do sądu II instancji, ten wystąpił z pytaniem do TSUE. Spytał, czy w tej sytuacji usługa restauracyjna świadczona przez studentów może być uznana za ściśle związaną z edukacją i zwolniona z VAT.
Trybunał nie miał wątpliwości i przypomniał swoje ugruntowane orzecznictwo. Wynika z niego, że zwolnienie dla transakcji „ściśle związanych” z kształceniem zależy od spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze: świadczenie główne i usługi ściśle z nim związane muszą być wykonywane przez podmioty wskazane w art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy VAT. Po drugie: usługi pomocnicze muszą być niezbędne do dokonywania transakcji podlegających zwolnieniu. I po trzecie: głównym celem nie może być osiągnięcie dodatkowego dochodu w bezpośredniej konkurencji z działalnością przedsiębiorstw komercyjnych.
TSUE stwierdził, że szkoła w rzeczywistości świadczy zarówno usługę główną, jak i pomocniczą. Skoro za pokazy pobiera ceny pokrywające tylko 80 proc. kosztu posiłku, to raczej nie świadczy ich w celu osiągnięcia dodatkowego dochodu - stwierdził.
Uznał zatem, że pokazów przygotowywanych przez studentów nie można porównać do zwykłej usługi restauracyjnej oferowanej przez komercyjne podmioty. Głównym celem pokazów nie jest bowiem zarobek.
ORZECZNICTWO
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 4 maja 2017 r., sygn. akt C-699/15.
