Definiowanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na potrzeby rozliczeń VAT jest problematyczne. W jakich okolicznościach można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności?
Mimo wprowadzenia definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozporządzeniu wykonawczym Rady UE 282/2011 do dyrektywy VAT, na tym tle wciąż powstają spory między podatnikami i organami podatkowymi.
W zasadzie we wszystkich państwach UE trwa obecnie dyskusja nad zakresem definiowania i rozumienia tego pojęcia, które ma kluczowe znaczenie przy określaniu np. miejsca świadczenia (opodatkowania) usług, zwrotu podatku czy obowiązków w zakresie rozliczania VAT.
Niejasności powodują, że administracje podatkowe niektórych państw proponują kontrowersyjne koncepcje. Przykładem są szwedzkie organy, które doszukały się stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej u podatnika z innego państwa UE, który w sposób regularny i cykliczny dokonywał zakupu usług na terytorium Szwecji.
Za posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Szwecji został uznany niemiecki producent samochodów, który dokonywał regularnych testów zimowych w tym kraju (za pomocą spółki zależnej organizującej testy).
Sprawa została skierowana do Trybunału Sprawiedliwości UE (TSUE), który nie zgodził się z organami szwedzkimi. Kluczowym argumentem w tej sprawie była kwestia braku sprzedaży podmiotu niemieckiego na terytorium Szwecji.
TUSE stwierdził, że podatnika podatku od wartości dodanej mającego siedzibę w państwie członkowskim i realizującego w innym państwie członkowskim jedynie testy techniczne lub prace badawcze z wyłączeniem transakcji podlegających opodatkowaniu nie można uważać za mającego w tym innym państwie „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są transakcje gospodarcze”.
Wskazał również, że konkluzji tej nie zmienia fakt, że podatnik ma w tym państwie członkowskim spółkę zależną, której jest jedynym właścicielem i której działalność polega prawie wyłącznie na świadczeniu na rzecz podatnika różnych usług związanych z realizowanymi testami technicznymi.