Opodatkowanie obcokrajowców z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski zawsze było sprawą dyskusyjną. Przede wszystkim należy ustalić, czy dana osoba jest polskim rezydentem podatkowym. Jak to zrobić?
W tym celu stosowane jest ustawowe kryterium czasu pobytu (183 dni) oraz ośrodka interesów życiowych. Dana osoba, biorąc pod uwagę przepisy krajowe, może być jednocześnie rezydentem podatkowym dwóch krajów. W takiej sytuacji konflikt jest rozstrzygany przez odpowiednią umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przypadku ustalenia, że dana osoba nie jest polskim rezydentem podatkowym, o tym, czy jej dochody z pracy w Polsce będą opodatkowane w Polsce, znów rozstrzygać będzie właściwa umowa.Większość umów wskazuje na trzy warunki, które muszą być spełnione łącznie, aby do opodatkowania danej osoby w kraju wykonywania pracy (tj. w Polsce) nie dochodziło: pracownik nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni, wynagrodzenie nie jest wypłacane przez polskiego pracodawcę i wynagrodzenie nie jest wypłacane przez polski zakład. Zatem jeżeli nierezydent jest zatrudniony u zagranicznego pracodawcy, który deleguje go do pracy w Polsce w ramach usług dla polskiej firmy, to dochody tej osoby nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, jeżeli osoba taka nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni oraz nie jest wynagradzana przez polski podmiot (ani polski zakład). Należy zwrócić uwagę na szerokie rozumienie warunku drugiego. Organy skarbowe, w ślad za komentarzem OECD, przyjmują, że warunek ten nie jest spełniony, jeżeli przekroczony zostanie próg zależności pracownika od polskiego usługobiorcy. W takim przypadku uznaje się, że wynagrodzenie wypłacane przez polską firmę zagranicznemu pracodawcy, z którego finansowane jest wynagrodzenie pracownika (wykonującego pracę w Polsce), jest wynagrodzeniem wypłacanym przez polski podmiot.