Podatnik może rozliczyć koszt bezpośredni w roku podatkowym, w którym faktycznie uzyska informację o zmniejszeniu bądź zwiększeniu kosztów z lat poprzednich. Potwierdził to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.
Podatnicy często mają problem, w którym okresie rozliczeniowym ująć korektę kosztów związanych z zakupem materiałów, gdy dokument będący podstawą takiej korekty uzyskają już po zakończeniu roku podatkowego, w którym zawarto transakcję. Ustawa o CIT tego nie reguluje.
Wyrok gdańskiego WSA dotyczy podatnika, który otrzymuje od swoich dostawców zbiorcze, kwartalne rozliczenia, korygujące in minus lub in plus pierwotną cenę zakupu materiałów. Dokumenty te wpływają do niego zarówno przed sporządzeniem, jak i po sporządzeniu sprawozdania finansowego za rok, w którym miały miejsce zakupy.
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał, że bez względu na to, czy poniesiony koszt jest bezpośredni czy pośredni, wystawiona faktura korygująca nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość. Zawsze więc należy odnosić korektę kosztu do okresu rozliczeniowego, w którym koszt został pierwotnie ujęty w ewidencji księgowej. W odniesieniu do kosztów bezpośrednich będzie to rok podatkowy, w którym podatnik uzyskał odpowiadające tym kosztom przychody.
WSA w Gdańsku uchylił interpretację dyrektora bydgoskiej izby. Stwierdził, że korekta kosztów bezpośrednich dokonana po sporządzeniu sprawozdania finansowego lub po upływie terminu do złożenia zeznania może być rozliczona także w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, w którym korygowane koszty zostały rozliczone.
ORZECZNICTWO
Wyrok WSA w Gdańsku z 19 lutego 2014 r., sygn. akt I Sa/Gd 1686/13.

Magdalena Mucha-Prymas, doradca podatkowy w 8Tax Doradztwo Podatkowe Sp. z o.o.