Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty pośrednie, które dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Na co zwrócić uwagę, rozliczając takie wydatki?
Przepis ten jest niezrozumiały. Przede wszystkim nie jest jasne, w jaki sposób koszt pośredni może dotyczyć danego okresu. Na pewno nie chodzi o to, że „dotyczą” przychodu osiąganego w danym okresie, gdyż koszty, które można przyporządkować przychodom, są kosztami bezpośrednimi. Wydaje się zatem, że zakresem tego przepisu objęte są koszty, w związku z ponoszeniem których otrzymywane świadczenia są rozłożone w czasie. Jeżeli świadczenia te rozłożone są w okresie dłuższym niż rok podatkowy, należy ustalić, czy jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego. Jeżeli nie jest to możliwe, to zgodnie z cytowanym przepisem potrącalność kosztu rozłożona zostanie w czasie proporcjonalnie do okresu, którego te koszty dotyczą.
Znacznie więcej kontrowersji pojawi się w sytuacji, jeżeli będzie możliwe określenie, jaka część kosztów dotyczy danego roku podatkowego. Znów nie jest jasne, czy należy kierować się: ogólną zasadą wynikającą z pierwszego zdania art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którą koszty pośrednie są potrącalne w momencie ich poniesienia, czy też wyraźną sugestią zawartą w drugim zdaniu tego przepisu, zgodnie z którą należałoby w danym roku odliczyć tylko te koszty, które dotyczą tego roku. Wydaje się, że prymat interpretacji literalnej nakazuje przyjąć, że koszty pośrednie, które dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, i w stosunku do których możliwe jest ustalenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, potrącalne będą w dniu ich poniesienia.
Wniosek taki obnaża niespójność omawianej regulacji. Przepis ten niepotrzebnie burzy pewną logikę potrącalności kosztów w CIT, dlatego zasadny jest postulat jego usunięcia z obrotu prawnego.
not. EM