Jedną z jurysdykcji coraz częściej wykorzystywanych w międzynarodowym planowaniu podatkowym stał się w ostatnich latach Gibraltar. To terytorium zamorskie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej posiada m.in. specjalny system opodatkowania zamożnych podatników, którzy zechcą osiedlić się na Gibraltarze. Na czym polega ten system?
System ten, zwany Drugą Kategorią rezydencji podatkowej (ang. Category 2 Tax Residency), polega na przyjęciu jako podstawy opodatkowania maksymalnej kwoty 70 tys. funtów, niezależnie od faktycznej wysokości dochodu. Przy zastosowaniu progresywnej stopy opodatkowania, ze stawkami odpowiednio: 17, 30 i 40 proc., maksymalna kwota podatku dochodowego od osób fizycznych to 25 880 funtów. Jeżeli podatnik objęty tym systemem opodatkowania nie uzyskuje dochodu ze źródeł położonych na Gibraltarze, to kwota podatku dochodowego wynosi 20 tys. funtów.
Warunkiem skorzystania z Drugiej Kategorii rezydencji podatkowej na Gibraltarze jest posiadanie znaczącego i stabilnego majątku o wartości netto co najmniej 2 mln funtów, posiadanie lub wynajmowanie lokalu mieszkalnego na Gibraltarze – lokal taki musi być zaakceptowany przez tzw. Gibraltar Finance Center i może być użytkowany wyłącznie przez podatnika i jego najbliższą rodzinę. Ponadto osoba ubiegająca się o status Drugiej Kategorii rezydencji podatkowej nie może być rezydentem Gibraltaru w okresie pięciu lat poprzedzających złożenie wniosku i nie może podjąć bezpośredniej działalności handlowej, gospodarczej ani też podjąć zatrudnienia na Gibraltarze. Status Drugiej Kategorii rezydencji podatkowej jest przyznawany na czas nieoznaczony, choć podlega obowiązkowi potwierdzania co trzy lata.
Ponieważ Gibraltar nie opodatkowuje zysków kapitałowych, spadków i darowizn ani też nie wprowadził powszechnego podatku majątkowego, ani podatku obrotowego (VAT), jest to bardzo atrakcyjna jurysdykcja dla zamożnych osób fizycznych, posiadających źródło dochodu poza Gibraltarem.