W ramach szóstego rankingu urzędów skarbowych podobnie jak przed rokiem zamieniliśmy kategorię nieomylnych urzędów na ranking skuteczności. Idea tej części rankingu nie zmieniła się, podobnie jak to, co w tej części ocenialiśmy. Nadal jest to skuteczność rozumiana jako bezbłędne orzekanie w sprawach podatkowych.
Jak powstawał ranking skuteczności urzędów skarbowych
W tym roku – tak jak w edycji piątej – bierzemy pod uwagę wszystkie wydane przez urząd decyzje. Tradycyjnie już, aby zapewnić porównywalność, podzieliliśmy urzędy na cztery grupy: wyspecjalizowane (czyli zajmujące się obsługą tzw. dużych podatników); małe (w których przewidziane jest do 50 etatów), średnie (w których przewidziane jest do 100 etatów) i duże (w których przewidziane jest powyżej 100 etatów). W ten sposób unikamy nierównej konkurencji, np. pomiędzy urzędami obsługującymi po kilkadziesiąt tysięcy spraw i zatrudniającymi kilkaset osób a urzędami małymi obsługującymi kilkanaście tysięcy spraw i zatrudniającymi kilkanaście osób.
W samym rankingu wzięliśmy pod uwagę trzy czynniki. Po pierwsze, ocenialiśmy, jak się ma wskaźnik liczby decyzji zaskarżonych do decyzji wydanych (maksymalnie można było otrzymać w tej kategorii 50 punktów). To tak naprawdę kategoria pomocnicza. Nie pokazuje jeszcze bowiem, ile urząd wydał błędnych decyzji, lecz ile razy nie udało mu się do wydanego rozstrzygnięcia przekonać podatników.
Po drugie, ocenialiśmy wskaźnik liczby decyzji uchylonych do liczby decyzji zaskarżonych (tu maksymalnie można było otrzymać 200 punktów). Tę kategorię uznaliśmy za zdecydowanie ważniejszą. To ona pokazuje bowiem, ile razy urząd, wydając decyzję, dokonał błędnego rozstrzygnięcia, czyli najzwyczajniej w świecie się pomylił. Co zresztą przy jakości obowiązującego prawa podatkowego wcale nie jest takie trudne.
I wreszcie po trzecie, ocenialiśmy, jaki jest wskaźnik liczby decyzji uchylonych w przeliczeniu na jednego pracownika merytorycznego z zakresu orzecznictwa (ile uchylonych decyzji przypada na jednego takiego pracownika; maksymalnie 200 punktów). W ten sposób wyliczyliśmy, ile razy statystycznie mylił się każdy z orzekających w urzędach pracowników. To oczywiście wskaźnik statystyczny. I musimy o tym pamiętać. To, że w jakimś urzędzie statystycznie przypada np. pięć uchylonych decyzji na pracownika, nie oznacza przecież, że w urzędzie tym nie pracują takie osoby, w przypadku których niejedna przygotowana przez nie decyzja nie została uchylona. Sposób przeliczenia otrzymanych w ten sposób wyników na punkty był standardowy dla tej edycji rankingu i pozostanie taki również w kolejnych jego edycjach. Urząd, który w pierwszej kategorii uzyskał najlepszy wynik, otrzymywał maksymalną liczbę punktów. Kolejne urzędy otrzymywały o tyle mniej punktów, o ile proporcjonalnie gorsze były ich wyniki w stosunku do wyniku najlepszego w danej kategorii urzędu. Nieco inaczej punktowane były pozostałe dwie kategorie. Tu maksymalną liczbę punktów mógł otrzymać tylko bezbłędnie orzekający urząd. Każdy następny otrzymywał proporcjonalnie mniej punktów w zależności od tego, jak dalekie były jego rezultaty od wyniku idealnego. W sumie maksymalnie można było w tej części rankingu zdobyć 450 punktów, podobnie jak miało to miejsce rok temu.



Jak powstawał ranking skuteczności izb skarbowych i biur KIP
Ranking skuteczności (dawniej nieomylności) izb skarbowych powstawał na niemal identycznych zasadach jak przy ocenie urzędów skarbowych. Również w tym przypadku ocenialiśmy jednak tylko dwie kategorie (w edycji piątej rankingu były trzy). Pierwsza oceniała wskaźnik liczby decyzji uchylonych do wszystkich decyzji wydanych przez izbę (maksymalnie można było uzyskać 50 punktów, jeśli żadna decyzja nie została uchylona). To kryterium potraktowaliśmy jako pomocnicze, stąd było ono najniżej punktowane. Podstawowym kryterium, które braliśmy pod uwagę, był wskaźnik liczby decyzji wydanych do liczby decyzji uchylonych przez sądy administracyjne (maksymalnie można było otrzymać 200 punktów, jeżeli żadna decyzja nie została uchylona). W tym roku nie mogliśmy natomiast uwzględnić innego ważnego kryterium, które dotyczyło liczby uchylonych decyzji w przeliczeniu na jednego pracownika (w poprzedniej edycji rankingu maksymalnie można było otrzymać 200 punktów, jeżeli żadna decyzja nie została uchylona). Niestety w tym roku nie otrzymaliśmy danych o zatrudnieniu w izbach skarbowych, co burzy w tej części ideę porównywalności kolejnych rankingów, którą przyjęliśmy w roku ubiegłym. Z tym przykrym faktem zmuszeni byliśmy się pogodzić.
Liczba punktów w pierwszej kategorii była przyznawana w ten sposób, że izba z najlepszym wynikiem dostawała maksymalną liczbę punktów. Każda kolejna proporcjonalnie niższą ocenę w zależności od tego, o ile gorszy był jej wynik w stosunku do najlepszej w tej kategorii izby.
Ocena w drugiej kategorii oparta była na nieco innym założeniu. Maksymalną liczbę punktów mogła otrzymać tylko taka izba, która może się pochwalić tym, że ani jedna jej decyzja nie została uchylona. Pozostałe izby otrzymywały proporcjonalnie mniej punktów w takim stosunku, w jakim ich wynik był gorszy od idealnego. W przypadku izb można było zdobyć maksymalnie 250 punktów.
Identyczne reguły, tyle że zastosowane do interpretacji podatkowych, zastosowaliśmy przy ocenie skuteczności poszczególnych ośrodków Krajowej Informacji Podatkowej. Różnica polegała na uwzględnieniu dodatkowego kryterium, to jest wskaźnika liczby uchylonych interpretacji na jednego pracownika. W tym przypadku można było zdobyć maksymalnie 200 punktów. W tej części rankingu można było otrzymać maksymalnie 450 punktów.
Zadania administracji skarbowej
W strukturze administracji podatkowej wyróżnia się izby skarbowe i urzędy skarbowe. Izby są organami nadrzędnymi nad urzędami. Jako organy wyższego rzędu izby sprawują m.in. nadzór nad urzędami skarbowymi, rozstrzygają w II instancji w sprawach należących w I instancji do urzędów skarbowych.
Do głównych zadań organów podatkowych należą m.in.: pobór podatków, rejestrowanie podatników oraz przyjmowanie deklaracji podatkowych. Organy podatkowe odpowiedzialne są również za kontrolowanie zobowiązań podatkowych czy egzekucję należności podatkowych.



Jak powstawał ranking efektywności urzędów skarbowych i biur KIP
Kategorię najbardziej pracowity urząd, którą posługiwaliśmy się przez pierwsze cztery edycje rankingu, zastąpiła w ubiegłym roku kategoria najbardziej efektywnego urzędu skarbowego. Kategoria ta została utrzymana także w tej edycji rankingu.
Ta część rankingu od lat ukierunkowana jest na mierzenie właśnie efektywności działań urzędów. Również tutaj urzędy podzielone zostały na cztery podstawowe kategorie w zależności od wielkości zatrudnienia. Odrębną kategorię stanowią wyspecjalizowane urzędy zajmujące się obsługą dużych podatników. W tej części rankingu oceniane było sześć czynników, za które można było otrzymać maksymalnie 450 punktów. W kolejności ocenialiśmy współczynnik liczby wydanych decyzji do liczby zatrudnionych pracowników (maksymalnie 100 pkt), liczbę decyzji wymiarowych do liczby zatrudnionych pracowników (maksymalnie 100 pkt; te punkty traktowane były jako dodatkowa premia do poprzedniej kategorii), liczba korekt do liczby zatrudnionych pracowników (maksymalnie 100 pkt), liczba kontroli do liczby zatrudnionych pracowników (maksymalnie 150 pkt). Zatem najwyżej punktowane są te czynności, które należą do podstawowych zadań urzędów skarbowych. Wszystkie punktowane kategorie pokazywały nam też obciążenie statystycznego pracownika urzędu. Wyszliśmy z założenia, że na sukces urzędu składa się praca wszystkich zatrudnionych w nim osób. Sposób przeliczenia otrzymanych w ten sposób wyników na punkty był standardowy dla tej i poprzedniej edycji rankingu i pozostanie taki również w kolejnych jego edycjach. Urząd, który w danej kategorii uzyskał najlepszy wynik, otrzymywał maksymalną liczbę punktów. Kolejne urzędy otrzymywały o tyle mniej punktów, o ile proporcjonalnie gorsze były ich wyniki w stosunku do wyniku najlepszego wdanej kategorii urzędu.
W sprawie rankingu informacji udziela Marek Kutarba
tel. 22 530 40 23,
e-mail: marek.kutarba@infor.pl
Skuteczność izb skarbowych / DGP