Jaki VAT i CIT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie do Niemiec

Spółka z o.o. Y. (podatnik VAT czynny i podatnik VAT UE w Polsce) dokonała 1 lipca 2020 r. dostawy towarów (ręczników) na rzecz firmy niemieckiej (podatnik VAT UE w Niemczech), która nie jest z nią powiązana w żaden sposób. Spółka Y. ma wydruk z VIES potwierdzający status kontrahenta jako podatnika VAT UE w Niemczech. Wartość sprzedanych towarów wyniosła 20 000 euro i na taką kwotę 1 lipca 2020 r. została wystawiona faktura. W wyniku dostawy towary zostały przewiezione z magazynu spółki w Polsce do siedziby kontrahenta w Niemczech. Towary przewiozła firma transportowa na zlecenie Y. Na udokumentowanie tej dostawy spółka ma fakturę oraz oryginał listu przewozowego CMR podpisanego przez nabywcę. Ponadto dysponuje ona: korespondencją handlową (e-mailową) z klientem dotyczącą szczegółów zamówienia oraz potwierdzeniem zapłaty za dostarczony towar (przelew bankowy), przy formie płatności po dostawie. Spółka zebrała te dokumenty 13 lipca 2020 r. Jej rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, a VAT i zaliczki na CIT płaci za okresy miesięczne. Spółka ma status średniego przedsiębiorcy. Dla Y. właściwa jest stawka CIT w wysokości 19 proc. Jak spółka powinna rozliczyć tę dostawę na gruncie CIT oraz VAT?

VAT

Opodatkowaniu VAT podlega m.in. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT). A dostawa towarów to przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju (tj. z terytorium Polski) w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (tj. na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej), pod warunkiem że:

• nabywca towarów jest m.in. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

• dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem art. 13 ust. 7 ustawy o VAT (zob. art. 13 ust. 1 w zw. z ust. 2 i ust. 6 ustawy o VAT).

W analizowanym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (ręczników), gdyż dostawca, tj. spółka Y., ma status podatnika VAT czynnego (nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ustawy o VAT), nabywcą jest podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech, a w wyniku dostawy sprzedawane towary zostały przewiezione z magazynu spółki w Polsce do siedziby kontrahenta w Niemczech.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o VAT w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy.

W analizowanym przypadku faktura potwierdzająca dokonanie dostawy została wystawiona 1 lipca 2020 r., w dniu dokonania dostawy. [ramka] Zatem obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy ręczników powstał w dacie wystawienia faktury, tj. 1 lipca 2020 r.

Zasady wystawiania faktur

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę (art. 106i ust. 1 ustawy o VAT). Dotyczy to także faktur dokumentujących wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów.

W przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw faktura powinna zawierać – zamiast numeru, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, oraz numeru, za pomocą którego nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi – numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL; oraz numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego (art. 106e ustawy o VAT).

Podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej (art. 29a ust. 1 ustawy o VAT). Z kolei na podstawie art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W analizowanym przypadku podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie ustalona cena ręczników w wysokości 20 000 euro.

W przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro (art. 31a ust. 1 ustawy o VAT).

Zakładam, że do przeliczenia spółka zastosuje średni kurs NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, tj. 30 czerwca 2020 r., który wynosił 4,4660 zł.

Podstawa opodatkowania wyniesie zatem 89 320 zł (20 000 euro x 4,4660).

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy o VAT w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0 proc., z zastrzeżeniem art. 42 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2020 r., wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 proc., pod warunkiem że:

• podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

• podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy ma w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

• podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki wskazane w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT muszą być spełnione łącznie.

W analizowanej sprawie spółka ma status podatnika VAT UE, i – jak rozumiem – będzie mieć ten status w dacie złożenia deklaracji VAT-7, w której wykaże dostawę ręczników. Z kolei nabywca posiada właściwy i ważny numer VAT UE z Niemiec (Y. ma wydruk z VIES potwierdzający status kontrahenta jako podatnika VAT UE w Niemczech). Spełnione są zatem warunki do zastosowania stawki 0 proc. wynikające z art. 41 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT. Aby dostawa ta mogła być objęta 0-proc. stawką VAT w świetle art. 42 ust. 1 ustawy o VAT spółka musi tylko posiadać dokumentację, o której mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2.

W przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi) – jak to ma miejsce w analizowanej sprawie – stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3–5 ustawy o VAT, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

• dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku – inne dokumenty stwierdzające wygaśnięcie zobowiązania;

• dowody potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy przypomnieć, że jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 11 kwietnia 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10: „(…) W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy (….) dla zastosowania stawki 0 proc. przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (…) o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. (…)”.

Zatem dla zastosowania stawki 0 proc. dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczające jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także mieć inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 par. 1 ordynacji podatkowej, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Należy także wyjaśnić, że dla zastosowania stawki 0 proc. VAT dla tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie ma znaczenia fakt, że spółka nie spełniła wymogów dokumentacyjnych wynikających z obowiązującego od 1 stycznia 2020 r. art. 45a rozporządzenia 282/2011. W interesującym nas zakresie należy wskazać, że stosownie do art. 45a ust. 1 lit. a rozporządzenia 282/2011 do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków: sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w art. 45a ust. 3 lit. a rozporządzenia 282/2011, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w art. 45a ust. 3 lit. a rozporządzenia 282/2011, wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w art.45a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011, potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. Przy czym organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie art. 45a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 (art. 45a ust. 2 rozporządzenia 282/2011).

Stosownie do art. 45a ust. 3 rozporządzenia 282/2011 do celów art. 45a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

• dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

• następujące dokumenty:

‒ polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów,

‒ dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia,

‒ poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Należy jednak zauważyć, że w kształtującej się praktyce orzeczniczej organy podatkowe przyjmują, że niespełnienie warunków wprowadzonych art. 45a rozporządzenia 282/2011 nie oznacza, że stawka 0 proc. nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0 proc. zostały spełnione (zob. interpretacje indywidualne dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z 11 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.533.2019.2.TK; z 12 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.522.2019.1.AKR; z 10 lutego 2020 r., nr 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU).

W analizowanym przypadku spółka Y. ma fakturę dokumentującą dostawę tych towarów oraz oryginał listu przewozowego CMR podpisanego przez nabywcę. Ponadto Y. dysponuje korespondencją handlową (e-mailowa) z klientem dotyczącą szczegółów zamówienia oraz potwierdzeniem zapłaty za dostarczony towar (przelew bankowy) przy formie płatności po dostawie. Zatem należy uznać, że w świetle art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 2 i ust. 11 ustawy o VAT jest uprawniona do zastosowania do wewnątrzwspólnotowej dostawy tych ręczników stawkę VAT w wysokości 0 proc.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka Y. zebrała te dokumenty 13 lipca 2020 r., a zatem wykazuje tę wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w deklaracji VAT-7 za lipiec 2020 r. ze stawką 0 proc. (art. 42 ust. 12 ustawy o VAT).

Uwaga! Od 1 lipca 2020 r. materialną przesłanką do zastosowania stawki VAT 0 proc. dla WDT jest złożenie prawidłowej informacji podsumowującej z wykazaną dostawą wewnątrzwspólnotową. Stosownie bowiem do dodanego z tym dniem art. 42 ust. 1a ustawy o VAT stawka podatku, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT (tj. stawka 0 proc. dla WDT), nie ma zastosowania, jeżeli:

1) podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT (tj. złożenia informacji podsumowującej o WDT), lub

2) złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy o VAT

– chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Na potrzeby schematu rozliczeń zakładam, że spółka dopełni wymogu złożenia stosowanej infrakcji podsumowującej VAT UE i wykaże w niej przedmiotową dostawę.

Zatem w deklaracji VAT-7 za lipiec 2020 r. spółka powinna wykazać według stawki 0 proc. wewnątrzwspólnotową dostawę ręczników w kwocie 89 320 zł. ©℗

CIT

Ustawa o CIT nie zawiera ogólnej definicji przychodu. Przyjmuje się, że przychodem, tj. źródłem dochodu, jest tylko ta wartość, która, wchodząc do majątku podatnika, może powiększyć jego aktywa. Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie – a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne – powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

Zasadniczo o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia – w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa (por. interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 22 grudnia 2017 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.355.2017.1.ZK).

Ustawa o CIT zawiera w art. 12 ust. 1 otwarty katalog przysporzeń majątkowych stanowiących przychody podatkowe. Przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe (zob. art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).

Uwaga! Do przychodów nie zalicza się należnego VAT (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT).

W analizowanej sprawie przychodem będzie ustalone wynagrodzenie w kwocie 20 000 euro.

W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, uważa się (z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3c–3g oraz 3j–3m ustawy o CIT) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo

• uregulowania należności.

W analizowanej sprawie przychód powstanie 1 lipca 2020 r. (w dniu wystawienia faktury).

Przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu (art. 12 ust. 2 ustawy o CIT). Oznacza to, że przychód powinien zostać przeliczony na złote według kursu średniego NBP z 30 czerwca 2020 r., który wynosił 4,4660 zł.

Zatem po przeliczeniu przychód wyniesie 89 320 zł (20 000 euro x 4,4660).

Dla spółki Y. właściwa jest stawka CIT w wysokości 19 proc. Brak jest informacji o poniesionych kosztach, a zatem na potrzeby schematu wyliczam należną zaliczkę CIT, przyjmując za podstawę opodatkowania kwotę uzyskanych przychodów.

Zatem należna zaliczka na CIT za lipiec 2020 r. od tej transakcji wyniesie (po zaokrągleniu) 16 971 zł (89 320 zł x 19 proc. = 16 970,80 zł).

1. JAKI PODATEK

VAT:

Podstawa opodatkowania: 89 320 zł

Podatek należny: nie wystąpi (z uwagi na stawkę 0 proc.)

Podatek naliczony: nie wystąpi (brak informacji w przedstawionym stanie faktycznym)

CIT:

Przychody: 89 320 zł

Koszty uzyskania przychodów: nie wystąpią (brak informacji w przedstawionym stanie faktycznym)

Zaliczka na CIT: 16 971 zł (89 320 zł x 19 proc.)

2. W JAKIEJ DEKLARACJI WYKAZAĆ PODATEK

VAT-7: Podstawa opodatkowania z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy w wysokości 89 320 zł.

CIT: Spółka nie ma obowiązku składania deklaracji zaliczkowej, powinna jednak uwzględnić przychody z tej dostawy (tj. 89 320 zł) przy obliczeniu zaliczki na CIT za lipiec 2020 r., a po zakończeniu roku podatkowego uwzględnić je w CIT-8.

3. TERMIN ZŁOŻENIA DEKLARACJI

VAT-7 i JPK_VAT(3)**: 25 sierpnia 2020 r.

informacja VAT-UE: 25 sierpnia 2020 r.

CIT-8: 31 marca 2021 r.

* W schemacie rozliczenia pominięte zostały inne zdarzenia/czynności.

** Wdrożenie nowej struktury JPK_VAT (tj. JPK_V7 w przypadku spółki, obejmującej część ewidencyjną i deklaracyjną) zostało przełożone na 1 października 2020 r.

Podstawa prawna

• art. 2 pkt 6, art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7, art. 13, art. 15, art. 20, art. 29a, art. 31a ust. 1, art. 41 ust. 3, art. 42, art. 106e, art. 106i ust. 1, art. 113 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 1106)

• art. 45a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE z 2011 r. L 77, s. 1; ost.zm. Dz.Urz. UE z 2018 r. L 311, s. 10)

• art. 180 par. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 1106)

• art. 12 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 1106)

Zobacz więcej