W przypadku odpłatnego zbycia nie w pełni umorzonych środków trwałych niekiedy przyjmuje się, że cała wartość początkowa może stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie zbycia. Czy jest to prawidłowe?
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów i prawa wieczystego użytkowania oraz środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a także wydatków na ich ulepszenie, jeśli powiększają one podstawę amortyzacji. Wydatki takie pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia powyższych składników majątku, z zastrzeżeniem art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz odpowiednio 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT. Przepisy te regulują okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz stanowią, że suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których nie uważa się za koszty.
Zatem nie zawsze cała wartość początkowa środków trwałych może być uznana za koszty uzyskania przychodów, nawet przy zbyciu. Dodatkowo dochodu do opodatkowania nie pomniejszy część odpisów amortyzacyjnych, które były dokonane, lecz nie mogły być zaliczone do kosztów.
Będzie tak zwłaszcza w odniesieniu do samochodów osobowych o wartości przekraczającej 20 tys. euro, a także tych wszystkich środków trwałych, do których zastosowanie mogą znaleźć art. 16 ust. 1 pkt 48, 63 i 64 ustawy o CIT oraz 23 ust. 1 pkt 45, 45a i 45b ustawy o PIT. Ograniczenie dotyczyć będzie zatem m.in. środków trwałych, na które wydatki zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Jeśli podatnik ma świadomość powyższego ograniczenia, a jednocześnie możliwe jest zbycie środka trwałego przed upływem okresu jego ekonomicznej użyteczności, to znacznie korzystniejsze jest amortyzowanie takiego składnika majątku według maksymalnie niskiej stawki amortyzacyjnej (np. 1 proc.). Pozwala to zmaksymalizować koszty uzyskania przychodów w przypadku zbycia takiego składnika.