Spółdzielnie, wspólnoty mieszkaniowe oraz spółki gminne nie muszą płacić podatku od czynszu, jeżeli wynajmują nieruchomości o nieustalonym stanie prawnym – orzekł WSA w Poznaniu.
Uznał, że takie lokale mogą być uznane za „zasób mieszkaniowy” tych podmiotów.
Pytanie zadała spółka komunalna zarządzająca miejskimi nieruchomościami. Część z nich miała nieuregulowany status prawny, co oznaczało m.in. brak księgi wieczystej dla gruntu i niemożność zidentyfikowania właściciela. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 1998 r., nr 120 poz. 787 ze zm.) spółka mogła zarządzać takimi lokalami na podstawie przepisów kodeksu cywilnego o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Mogła więc je wynajmować.
Sądziła, że czynsz z tego tytułu będzie wolny od podatku zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT. Przepis ten dotyczy dochodów spółdzielni, wspólnot mieszkaniowych i samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących gospodarkę zasobami mieszkaniowymi, o ile zostaną one przeznaczone na utrzymanie takich zasobów.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej był innego zdania. Stwierdził, że nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym nie można uznać za gminny zasób mieszkaniowy, bo nie spełniają one warunku, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1234 ze zm.). Z przepisu tego wynika, że zasobem mieszkaniowym mogą być jedynie lokale należące do gminy albo gminnych osób prawnych lub spółek handlowych utworzonych z udziałem gminy. Wyjątkiem są towarzystwa budownictwa społecznego, a także lokale pozostające w posiadaniu samoistnym tych podmiotów.
Organ uznał zatem, że spółka nie może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT.
W skardze do sądu spółka podnosiła, że jeśli sporne nieruchomości nie są zasobem gminnym, to i czynsz, który opłacają ich najemcy, nie powinien być uznany za jej przychód.
Argumentację tę podzielił WSA w Poznaniu. Orzekł, że prawo do zwolnienia podatkowego nie może zależeć od posiadania tytułu prawnego do nieruchomości, bo takiego warunku nie przewidział ustawodawca. Przeciwnie, zależało mu na prowadzeniu gospodarki mieszkaniowej zorientowanej na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych, a nie osiąganiu przychodów z tego tytułu – podkreślił WSA.
Odwołał się też do zapisanej w art. 2a ordynacji podatkowej klauzuli rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario). Uznał, że fiskus nie może ograniczać prawa do zwolnienia z CIT tylko dlatego, że prawne definicje pojęcia „zasób mieszkaniowy” milczą o tytule prawnym do nieruchomości.
Wyrok jest nieprawomocny.

orzecznictwo

Wyrok WSA z 20 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Po 908/18. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia