Fiskus znów przegrał w sprawie kosztów finansowania dłużnego

Przed 1 stycznia 2022 r. można było sumować limit kosztów finansowania dłużnego poprzez dodanie wskaźnika 30 proc. EBITDA do kwoty 3 mln zł – orzekł NSA. Dodał, że sądy interpretują to już jednolicie.

=Od 1 stycznia 2023 r. obowiązuje obecne brzmienie przepisu, który limituje dla celów podatkowych koszty finasowania dłużnego. Dzisiaj art. 15c ust. 1 ustawy o CIT jest w miarę precyzyjny i raczej nie ma już wątpliwości, że podatnik może zastosować według wyboru wyższy ze wskaźników: albo 3 mln zł, albo 30 proc. podatkowej EBITDA.

W 2022 r. przepis ten był niekorzystny dla podatników, bo dopuszczał wyłączenie nadwyżki KFD z podatkowych kosztów tylko wtedy, gdy koszty przekroczyły jeden ze wskaźników, i jednocześnie nie dawał podatnikowi możliwości wyboru wskaźnika.

Natomiast najwięcej wątpliwości dotyczących tego przepisu było przed 2022 r. Z ówczesnego brzmienia można było wysnuć wniosek, że limit wyznacza suma: 3 mln zł plus 30 proc. podatkowej EBITDA.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uważała inaczej, ale przegrywał większość spraw przed sądami i to spowodowało wprowadzenie w latach 2022 i 2023 zmian w art. 15c ust. 1 i 14 ustawy o CIT. Mimo to sprawy dotyczące limitu KFD sprzed 2022 r. wciąż pojawiają się na wokandzie sądów administracyjnych.

Jedną z nich rozstrzygnął właśnie Naczelny Sąd Administracyjny.

Spółka, której dotyczył wyrok, zwróciła się o interpretację indywidualną w 2020 r. Uważała, że ponoszone przez nią koszty umarzanych weksli, pożyczek i innych instrumentów dłużnych przeznaczanych na finansowanie prowadzonych przez nią inwestycji może odliczać od przychodu do kwoty wynikającej ze zsumowania 3 mln zł i 30 proc. EBITDA.

Dyrektor KIS uznał inaczej. Stwierdził, że sumowanie obydwu wskaźników i podwyższanie sobie w ten sposób limitu KFD jest niedopuszczalne. Limit podatkowy wyznacza co do zasady wskaźnik 30 proc. EBITDA, chyba że kwotowo poniesione koszty nie przekraczają 3 mln zł – wyjaśnił.

WSA w Warszawie uchylił tę interpretację (sygn. akt III SA/Wa 1083/20). Orzekł, że błędem było przyjęcie przez organ zasady prymatu wykładni celowościowej art. 15 ust. 1 i 14 ustawy o CIT nad wykładnią językową tego przepisu w ówczesnym brzmieniu. W ocenie sądu I instancji w ówczesnym stanie prawnym można było łączyć oba wskaźniki i w ten sposób wyznaczać limit KFD.

Wyrok ten utrzymał w mocy Naczelny Sąd Administracyjny. W całości podzielił argumentację sądu I instancji. Przychylił się do prymatu wykładni językowej art. 15c ust. 1 i 14 ustawy o CIT w ówczesnym brzmieniu.

NSA odwołał się również do wykładni funkcjonalnej art. 4 dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.Urz. UE L z 2016 r., nr 193, s. 1 ze zm.).

Sąd kasacyjny przywołał też na inne swoje rozstrzygnięcia zapadłe na gruncie podobnych stanów faktycznych i prawnych, tj. wyroki z: 26 października 2021 r. (II FSK 976/21), 9 marca 2022 r. (II FSK 752/19), 30 marca 2023 r. (II FSK 2296/20), 6 czerwca 2023 r. (II FSK 2940/20), 9 sierpnia 2023 r. (II FSK 212/21).

– Ta linia orzecznicza na tle stanu prawnego sprzed 2022 r. jest mocno utrwalona i sąd w tym składzie ją utrzymuje – podsumowała sędzia Beata Cieloch. ©℗

orzecznictwo