Mam wątpliwość dotyczącą zasad odliczania uprzednio limitowanych (zgodnie z uchylonym art. 15e ustawy o CIT) kosztów usług niematerialnych. Czy nieodliczone do końca 2021 r. koszty można potrącać na bieżąco, tj. na etapie miesięcznych zaliczek na podatek? Czy może z takim odliczeniem trzeba zaczekać do rozliczenia rocznego? Co prawda dokładny limit odliczenia (przysługujący na dany rok) będzie znany dopiero po zakończeniu roku, ale kwota 3 mln zł jest stała, dlatego też wydaje mi się, że przynajmniej do tego limitu można odliczać na bieżąco uprzednio limitowane koszty.
W ramach Polskiego Ładu z początkiem 2022 r. uchylono art. 15e ustawy o CIT. Poprzez to unormowanie do końca 2021 r. limitowane były koszty podatkowe powodowane nabyciem usług niematerialnych od podmiotów powiązanych oraz od kontrahentów z rajów podatkowych. Wprowadzając zmiany, ustawodawca uwzględnił, że wydatki, które były wyłączone z kosztów podatkowych ze względu na przekroczenie limitu normatywnego, nie przepadały z końcem roku automatycznie. Przypomnieć należy, że według uprzednio obowiązującego art. 15e ust. 9 ustawy o CIT kwota kosztów wynikających z nabycia usług niematerialnych nieodliczona w danym roku podatkowym podlegała odliczeniu w kolejnych pięciu latach podatkowych – w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.
Szanując prawa nabyte podatników, w art. 60 Polskiego Ładu, ustawodawca zgodził się na to, by ww. odliczenia nadal mogli dokonywać podatnicy CIT, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r. nabyli na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT prawo do ujmowania w kosztach podatkowych wydatków uprzednio wyłączonych z rachunku podatkowego ze względu na brak limitu określonego na podstawie art. 15e ustawy o CIT. Przy czym dokonując odliczenia, podatnik stosuje zasady – generalnie nieobowiązującego już – art. 15e ust. 9 ustawy o CIT.
Korzystający z tej możliwości podatnicy powinni w pierwszej kolejności uwzględnić to, że zgodnie z wykładnią prezentowaną w interpretacjach indywidualnych dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej stosuje się zasadę FIFO (pierwsze weszło, pierwsze wyszło), dzięki czemu w ramach limitu zdefiniowanego dla danego roku (można by tutaj mówić o swego rodzaju hipotetycznym limicie definiowanym na podstawie nieobowiązujących już przepisów) podatnik w pierwszej kolejności uwzględnia w rachunku podatkowym nierozliczone uprzednio w kosztach wydatki związane z nabyciem usług niematerialnych (tak np. dyrektor KIS w interpretacjach indywidualnych z 5 września 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.474.2022.1.ES, z 2 lutego 2023 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.811.2022.1.SH).
Co istotne, dokonując rozliczenia na podstawie przepisu przejściowego, podatnik ma stosować obowiązujące uprzednio zasady – w okresie obowiązywania art. 15e ustawy o CIT stosowana była wykładania, według której limitowanie kosztów miało być dokonywane już na etapie wyznaczania zaliczek na podatek dochodowy (oczywiście o ile podatnik nie opłacał uproszczonych zaliczek). Jeżeli zatem, dokonując rozliczenia w kolejnych latach wydatków uprzednio wyłączonych z kosztów podatkowych, podatnicy mają stosować obowiązujące wcześniej zasady, a dla nich właściwa była technika limitowania kosztów, to moim zdaniem „przywracając” obecnie koszty na podstawie przepisów przejściowych, podatnik może uwzględniać je już przy naliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych. ©℗
Podstawa prawna
art. 15e ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587; ost.zm. Dz.U. z 2023 r. poz. 185)
art. 60 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2105; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 2180)
