Prawnik prowadzący działalność gospodarczą w miejscu zamieszkania może zaliczyć do podatkowych kosztów wydatek na zakup telewizora, jeśli dzięki temu może uczestniczyć w wideokonferencjach z klientami i zdalnych rozprawach sądowych – potwierdził dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
To nie pierwsza interpretacja, w której fiskus zgadza się na zaliczenie wydatku na telewizor do kosztów uzyskania przychodu.
W oddzielnym gabinecie…
Podobnie stwierdził w interpretacji z 20 kwietnia 2022 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4011.174.2022.2.MW). Wtedy również spytała o to prawniczka, z tym że zapewniła, iż zamierza umieścić odbiornik w pomieszczeniu domu specjalnie wydzielonym na gabinet, które nie jest wykorzystywane do prywatnych celów.
Dyrektor KIS zgodził się na odliczenie tego wydatku. Przypomniał, że do kosztów nie zalicza się wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa (art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o PIT).
…i nie tylko
Tym razem spytała o to radczyni prawna, która nie ma w mieszkaniu wydzielonego pomieszczenia na działalność gospodarczą. Na stałe tu mieszka i ma tu zarejestrowaną siedzibę swojej kancelarii, natomiast formalnie mieszkanie należy do jej męża.
Wyjaśniła, że w ramach działalności gospodarczej współpracuje z jedną z kancelarii prawnych, prowadzi bieżącą obsługę jej klientów. Wymaga to od niej uczestnictwa w zdalnych spotkaniach roboczych z innymi prawnikami, m.in. za pomocą internetowej platformy. Również wiele rozpraw sądowych, w których musi uczestniczyć, odbywa się obecnie w trybie zdalnym.
Zamierzała kupić telewizor, który służyłby jej jako duży ekran komputerowy do wideokonferencji i uczestnictwa w zdalnych rozprawach. Planowała umieścić go na szafce w pokoju dziennym. Natomiast zaliczyłaby go do środków trwałych z uwagi na planowane użytkowanie dłużej niż rok. Wartość telewizora byłaby mniejsza niż 10 tys. zł netto.
Radczyni wolała się upewnić, że będzie mogła zaliczyć ten wydatek do podatkowych kosztów, mimo że prowadzi działalność w miejscu swojego stałego zamieszkania, a organy podatkowe mogą nabrać podejrzenia, że telewizor będzie mógł służyć również do celów prywatnych.
Dyrektor KIS potwierdził, że wydatek ten może być podatkowym kosztem, jeżeli będzie związany z zakresem prowadzonej przez radczynię działalności gospodarczej i będzie służył zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Wyjaśnił, że skoro wartość początkowa telewizora (jako środka trwałego) nie przekroczy 10 tys. zł, to radczyni będzie miała do wyboru:
- nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, tylko zaliczyć wydatek bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania telewizora do używania (art. 22d ust. 1 ustawy o PIT) lub
- dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania telewizora do używania albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o PIT), lub
- dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych, czyli w czasie, według rocznej stawki 10 proc., właściwej dla odbiorników telewizyjnych sklasyfikowanych pod symbolem 621 Klasyfikacji Środków Trwałych („Urządzenia odbiorcze dla radiofonii i telewizji”). ©℗
Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 4 stycznia 2023 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.801.2022.1.JG