Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Chodziło o obecny stan prawny, obowiązujący od 1 stycznia 2018 r. Ustawodawca doprecyzował wtedy art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT.
Sprawa dotyczyła spółki, która w związku z prowadzeniem działalności badawczo-rozwojowej ponosi koszty zatrudnienia pracowników oraz innych osób angażowanych na podstawie umów o dzieło lub zlecenia.
Spółka prowadzi ewidencję czasu pracy poświęconego przez poszczególne osoby na działalność badawczo-rozwojową. Oprócz wynagrodzeń zasadniczych płaci im za czas choroby i urlopu.
Spór z fiskusem dotyczył tego, czy należności za urlop i czas choroby przysługujące pracownikom oraz osobom zatrudnionym na podstawie umowy o dzieło lub zlecenia są kosztami kwalifikowanymi dla celów ulgi B+R.
Spółka była tego zdania, ponieważ – jak wskazywała – zgodnie z art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, za koszty kwalifikowane uznaje się należności poniesione w danym miesiącu z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT – w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostaje w ogólnym czasie pracy pracownika w danym miesiącu. Dlatego wszystkie należności pracownika realizującego działalność badawczo-rozwojową stanowią koszty kwalifikowane i to niezależnie od tego, czy chodzi o osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, zlecenia czy umowy o dzieło – argumentowała spółka.
Nie zgodził się z nią dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Stwierdził, że w czasie urlopu lub choroby pracownik nie realizuje działalności badawczo-rozwojowej. Dlatego jeżeli nie przepracuje pełnego miesiąca, to wynagrodzenie za czas urlopu lub choroby nie może być zaliczane do kosztów kwalifikowanych dla celów ulgi B+R.
Interpretację tę uchylił WSA w Olsztynie (sygn. akt I SA/Ol 441/19). Wyjaśnił, że kosztem kwalifikowanym są wszystkie składniki wynagrodzenia, które przysługują pracownikowi zgodnie z kodeksem pracy, także te za okres, kiedy nie wykonuje on pracy. Nie ma podstaw do wyłączenia przychodów, gdy pracownik B+R nie świadczy pracy z powodu urlopu, choroby lub innej usprawiedliwionej nieobecności – orzekł sąd.
Podkreślił natomiast, że zgodnie z art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT koszty zatrudnienia są kosztem kwalifikowanym w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostaje w ogólnym czasie pracy pracownika w danym miesiącu. Dlatego należy obliczyć czas pracy ogółem i czas przeznaczony na działalność badawczo-rozwojową – po to, aby ustalić proporcję. Taką samą proporcję trzeba zastosować również do wynagrodzenia za okres choroby czy urlopu, i to niezależnie od tego, czy zatrudnienie jest na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia czy o dzieło – stwierdził WSA, wskazując na art. 18d ust. 2 pkt 1a ustawy o CIT.
Zgodził się z tym Naczelny Sąd Administracyjny. Orzekł, że sąd I instancji prawidłowo zinterpretował art. 18d ust. 2 pkt 1 i 1a ustawy o CIT. Jak uzasadnił sędzia Sylwester Golec, świadczenia ze stosunku pracy obejmują wynagrodzenie nie tylko za czas pracy, lecz także inne należności składające się na wynagrodzenie pracownika. Artykuł 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje też, jak należy rozdzielić koszty, które ponosi podatnik na działalność B+R i pozostałą.
– Trafne jest stwierdzenie, że kosztem tym są również świadczenia pracownicze, które wchodzą w zakres art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a które nie są wynagrodzeniem za pracę realnie wykonaną. Chodzi więc o wynagrodzenie za czas urlopu czy choroby – wyjaśnił sędzia Golec.
Zdaniem NSA tak samo trzeba podchodzić do wynagrodzenia z tytułu umów cywilnoprawnych.
orzecznictwo
Wyrok NSA z 1 września 2022 r., sygn. akt II FSK 3033/19 www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
